"Mama weet je"

Een klein meisje zit samen met haar moeder in de woonkamer. Op de achtergrond speeld Miriam Makeba. De moeder zit rustig met een kop thee te luisteren naar de praatjes van haar dochter".
"....en toen mochten we een vlinder tekenen, en mama weet je, mijnes was héél groot, en mooi, en had twee verschillende kleuren vleugels. En mama weet je wat ook nog meer, hij had ook nog meer kleuren!!"
"Mama mag ik wat lekkers?"
"Mama wil je nog een keertje een verhaal vertellen over Ayla (Aardkinderen red.)"
De moeder trekt haar dochter op schoot, drukt een kus op haar haartjes en begint te vertellen
"Lang gelezen was er eens een meisje Ayla genaamd. Op een dag toen ze rustig aan het spelen was in de rivier vlak bij haar dorp begon alles ineens te trillen. De grond maakte rare geluiden en alle bomen zwiepten heen en weer. Toen ze bang werd en naar haar dorp terug rende zag ze een groot gapend zwart gat.... waar haar dorp nog geen kwartier geleden had gestaan."
Een half uur luisterd het meisje naar de spannende verhalen van haar moeder, dan wordt ze ongeduldig en springt van haar schoot af.
"Mama mag de cd nog een keer? En dan op nummer 5!!!"
En ook al is de tekst afrikaans, ze probeert mee te zingen, kent het nummer nu al zo goed dat ze alles uit haar hoofd kan meeneurieën, heeft er zelf een dansje op gemaakt. De plekken in de muziek waar je met je vingers moet knippen weet ze blind te vinden, en daar huppeld ze dan blij door de woonkamer. Een tevreden moeder die toekijkt als publiek, en zijzelf als afrikaanse zangeres die zingt voor een bruiloft.
"Mama weet je, later wil ik vroedvrouw worden.."


En nu, zit ik weer in de woonkamer, alleen, nog geen kwartier daarvoor na te denken over op kamers gaan over een zelfstandig leven, en zet ik de cd weer op. Direct springt het beeld me weer voor de ogen, de middagen met mijn moeder alleen, en alle aandacht voor mezelf. Hoe erg genoten ik altijd heb van deze momenten, die momenten dat je alleen met je moeder bent, en je groot en slim voelt. De geborgenheid als je tegen haar aankruipt, en geen schaamte kent wanneer je je grote regendans voor doet.
Ik zit te denken, wat kan ik nu voor haar doen om te laten weten hoe er ik haar waardeer en hoeveel ik van haar houdt? Ze weet het wel, maar we hebben nu ieder zo ons eigen leven, of beter gezegd; ik heb mijn eigen leven. Af en toe wil ik best wel weer dit soort momenten, dat je klein bent, en alles een grote wereld lijkt die zo ver weg is. Alleen jij en je moeder, gezellig, saampjes.