Maniakaal lachen

Op dit moment, dit moment precies heb ik de neiging om te gaan lachen als een maniakaal klotekind. Ik wil lachen. Ik wil huilen. Ik wil aandacht. Ik heb altijd aandacht gewild. Van wie dan ook. En toch wil ik geen contact met wie dan ook. Ik zoek naar je gezicht, voor aanwijzingen en laat je dan in de steek, op basis van interpretaties, waar je nooit een touw aan zou vastknopen.

Ik ben mijn moeder laatst tegengekomen. Op donderdagnacht. Ik had teveel gedronken en ze sprak me aan. Ruim twintig minuten nadat ik al attent op haar aanwezigheid was gemaakt. Ik was niet van plan om weg te gaan. Ik was sterk en ik stond er boven. Nadat ze me had aangesproken en de meest onschuldige woorden had gesproken, ben ik ingestort. Het enige wat ik kon doen, was huilen. In een verdomde kroeg, een kroeg die het niet eens waard was om te bezoeken. Een waarvan je weet dat het louche is, maar omdat je dronken bent en je weet dat daar nog meer drank te halen valt, er toch bent.

Ik ben uiteindelijk naar huis gegaan met iemand, waarvan ik zijn naam amper weet, maar waardoor ik me heb laten neuken, alsof de wereld ervan af hing. Er aan terugdenken, kan ik er niet eens meer om lachen om het feit dat hij niet eens Nederlands kon praten en dat hij enkel in Engels met me sprak. Zelfs het idee dat het maar goed was, dat ik dronken was, omdat dat de enige periodes zijn dat ik vloeiend engels lijk te spreken, maakt me niet aan het lachen.

Het meest lachwekkende aan het hele verhaal was, dat ik naar dat huis ben gegaan met Hetty, Marcel en Mo en die twee bijna onbekende gozers. Hetty, als in een van mijn beste vriendinnen. Marcel, als in een van mijn rebounds. De jongen door wie ik me heb laten neuken, zodat ik Alain kon vergeten en Mo, als in degene, die ouder was Hetty en mij bij elkaar en wiens leven meer verkloot is dan dat van wie dan ook en toch heeft hij een masker met een lach, waar een ander trots op kan zijn.

Marcel keek me bezorgd aan, omdat ondanks mijn lachende gezicht met opgedroogde tranen, hij donders goed wist, dat die gozers fout nieuws waren en wat ik van plan was. Of in ieder geval wat die gozer van plan was. Hij heeft meerdere keren aan mij en Hetty gevraagd, of ik meeging. Hij heeft het opgegeven. Mo ging met hem mee.

Vervolgens kreeg ik een tour van het huis. Die al snel eindigde in de slaapkamer. Ik kan je in ieder geval een ding vertellen. Je proberen weg te laten zakken in anonieme sex, is net zo nutteloos, als in drank. Wat een wijze raad van iemand, die dit pas als laatste waarschijnlijk ontdekt. Achteraf bleek dat Hetty beneden werd lastiggevallen en dat ze riep om naar huis te gaan. Maar ik was weg, weg in sex en drank. Hoe moet je je schuldgevoel verder opvoeren, dan dit te horen. Ik zal het mezelf wel weer niet kunnen vergeven.

Ik vraag om aandacht, altijd en elke keer weer. Wanneer dringt het nu eens door, dat ik dat bij de verkeerde mensen doe en dat ik sowieso niet om aandacht hoef te vragen.

Dit is de reden, waarom ik me een goedkope hoer voel. Waarom ik dit weekend niemand heb gebeld of teruggebeld. Weer afspraken niet ben nagekomen. Het maakt niks goed. Het geeft alleen aan, waarom en hoe ik mijn eenzaamheid doorbreng.

Ik voel me vies en gemeen. Egoïstisch en ondoordacht. En ik hoop elke keer weer, dat mensen me het kunnen vergeven. Maar wanneer is die grens bereikt?