Masker op

Het masker
altijd een masker,
vastgehouden door de blanke hand, zo wit
altijd had ze een maker voor haar gezicht

de pols droeg het sierlijk
duidelijk met groot gemak
maar soms leek er een rilling
heel even een trilling
door haar vingertoppen te gaan
terwijl ze het masker vasthield

vele vele jaren lang
vroeg ik me af
maar durfde niet te vragen
en toen...
- ik hield het niet langer-
keek ik achter het masker,
en zag
niets...
ze had geen gezicht

ze was alleen nog maar een hand
die een masker vasthield,
heel sierlijk

dit gedicht kwam ik tegen in een boek terwijl ik aan het leren ben. ik vond het wel een mooi gedicht en ik denk ook wel dat het de waarheid is. ik denk dat als je te lang een masker voor houd je alleen nog maar wordt wie het masker is en dat het daar achter leeg is en je niet echt jezelf meer kan zijn of kan laten zien aan de buiten wereld...