Me en mijn

Ik weet niet wat er met het onderwijzen van de Nederlandse taal aan scholieren veranderd is, sinds ik van school af ben.
(als schoolverlater, hea, niet weggestuurd...)
Misschien dat er minder lesuren aan besteed worden, misschien dat de inhoud oppervlakkiger is.
Kijk je bijvoorbeeld op MP, dan struikel je over de taalfouten:

-Auto verkeerd in goed staat.
-Opzoek naar een leuke baan/ ik ben opzoek naar persoon X.
-ik ben zins kort
-ik irriteer mij
-zowiezo en diverse varianten daarop. (juist is: sowieso)
-gezogd

Dat er een verschil tussen peil en pijl is, ligt voor een aantal mensen ook best moeilijk.
En het is gewoon ronduit storend als mensen het verschil tussen me en mijn niet weten.
Ander instinkertje: Te allen tijde. Ezelsbruggetje: van de laatste letters van elk woord moet je ene kunnen maken.
Overigens hebben ze er in Engelstalige landen ook last van, daar schijnt men het onderscheid tussen your en you're niet meer te kunnen maken.


Waar is het misgegaan?
Is het gemakzucht?

Er waren eens ouders die hun beklag deden bij een leraar over bepaalde zaken.
De bewuste leraar stuurde een briefje terug waarin hij zijn twijvel (jawel) uitte over het kind van de betreffende ouders.

Als leraren het al niet meer weten, wie dan nog wel?

Wat betreft me en mijn;
Me gebruik je niet als bezittelijk voornaamwoord, maar bijvoorbeeld bij werkwoorden; ik heb me vergist of ik heb me bedacht.
Mijn bij bijvoorbeeld: mijn fiets, mijn vader, mijn mobiel, mijn kamer.

Zo moeilijk hoeft dat toch niet te zijn?
01 feb 2020 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van freebird
freebird, man, 12 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende