Meditatie voor mijn eigen ruimte

Ik pak een moment voor mezelf, een moment rust. Ik ga er voor zitten, comfortabel.
Eerst mijn ademhaling. in en uit. Ik kan ze niet allebei bij houden. Gedachten dwalen af en ik heb alweer 3 keer in- en uitgeademd. Als ik niet uitkijk verlies ik mezelf zo een kwartier in een gedachte.

Een gedachte. Een herinnering. Een scenario. Een gevoel en emotie. Angst en verlangen.

Langzaam pak ik steeds meer controle. Het is moeilijker dan het lijkt. Ik stel geen doel. Na 4 gecontroleerde ademhalingen ben ik klaar voor de volgende stap.

Ik voel. Ik voel mijn armen, handen, benen, voeten, buik, rug, ik voel alles. Van het puntje tot het topje.
Spanning in mijn lijf. Zo rustig zitten en toch zo veel spanningen. Eén voor één, focus op de spanning en loslaten. Mee met het uitademen.

Het gaat ongelijk. Mijn hart klopt ongelijk. Dat hoort, ik weet het. Dit is anders. Spanning in de belangrijkste motor. Drijfveer, iedere dag opnieuw. Focus terug op de ademhaling.

Tussendoor even niets. Niet in, niet uit. Ik sta stil, mijn lijf staat stil, processen gaan door. Een hoger bewustzijn wordt gecreëerd. Beangstigend, bemoedigend. Vernieuwend en eenzaam. Ik ben aan het aarden. Door de houten fundering, de stenen muur, het gewapend beton voel ik de aarde. Het neemt me mee. Verlicht.

Ik voel de zuurstof in mijn longen. Mijn lichaam in. Mijn bloed stroomt, het komt overal. Het heeft helende krachten. Voorziet mijn lichaam. Ik voel mijn lichaam.

Geen andere gedachten meer. Ik open mijn ogen, en sta weer aan het begin.
Onstuimig kloppend hart, onregelmatige ademhaling. Even was het goed. In mezelf zal ik het probleem vinden. Ik voel mij ergens ongelukkig over nu. Ik ben hoog sensitief. Ik loop er niet mee te koop. Ik weet het; ik vang alle signalen en prikkels op. Ik draai overuren op niet bestaande segmenten.

Ik geniet van denken. Onbeschrijflijk. Mijn eigen drug, altijd op zak, binnen handbereik.
Soms maakt het denken de realiteit kapot. Ik ben sterk ontwikkeld laatste jaar. Ik ben gedistantieerd van veel mensen. Ze zijn niet waar ik ben.
Ik zou gelukkig zijn als ik alleen met mezelf zou zijn. Geen sociale omgeving, geen maatschappij, geen verwachtingen, eisen. Ik hou van mezelf zoals ik ben. Ik hou niet van mezelf zoals ik ben in de wereld. Ik kom er wel.

Iets wat stuk is, kan het tenslotte gewoon nog doen.