Meelijdilemma.

Altijd als ik je zie, denk ik, bah. Wat jammer dat je er zo uitziet. Wat jammer dat je feitelijk eenzelfde probleem hebt als ik, maar daarnaast heb jij nog het probleem van het ouder worden. Ik ben nog heel jong. Altijd als ik met je praat, denk ik, wat ben je toch een lieve man. Jij verdient zo veel hè, zo veel. Waarom heeft niemand je dat ooit gegeven? Dat denk ik dan.

Ik wil dat er iemand met je mee naar huis gaat. Dat je niet iedere nacht alleen in bed ligt; alleen met jezelf. Ik wil dat iemand je diep in de ogen kijkt en je kusjes geeft op je wijkende haarlijn. Ik wil dat iemand tegen je aan in slaap valt op de bank, terwijl jullie samen de Titanic kijken. Ik wil dat iemand met je praat, met je lacht. Ik wil dat iemand met je lacht en om je lacht want je hebt humor. Je bent een goed, lief persoon.

Ik zou met je mee naar huis willen gaan, je diep in je ogen kijken en je kusjes geven op je wijkende haarlijn. Ik wil met je kletsen, maar vooral om je lachen. Ik wil tegen je aan in slaap vallen terwijl we samen de Titanic kijken. Je mag zelfs een arm om me heen slaan: ik denk dat dat goed is. Maar meer mag je niet. Ik wil dat, als ik je diep in je ogen kijk, je naar me terugkijkt met eenzelfde blik. Ik wil een blik van medelijden, niet van verlangen. Ik wil niet dat je handen vochtig worden en ... laat maar. Dat wil ik niet. En daarom kan ik er niets aan doen.

Sommige mensen zeggen dat ik niet zo veel moet willen, of in ieder geval niet altijd mijn zin moet doordrijven. Ik mag wel willen, maar ik moet anderen ook een beetje wil ten uitvoer laten brengen. Daarom ben ik een onhebbelijk mens, omdat ik dat niet doe. Daarom verdien ik, als ik later net zo oud ben, dat zelfde beetje medelijden.

Identificatie?
29 sep 2007 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Jeananas
Jeananas, vrouw, 35 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende