*Mega diP :( *

ik heb het even helemaal gehad
ik kan niet slapen, ik lig alleen maar te denken... aan niels, aan knak... ik weet het gewoon niet meer...
maar vooral aan susan, een van m'n beste vriendinnen ever, die op 31 december 2003 zelfmoord heeft gepleegd
ik voel me nog steeds zoooooooo onwijs schuldig! ik blijf maar denken, ik had niet moeten gaan werken, dan was ze er misschien nog geweest!!
en ga nou niet meteen zeggen dat het zwak is als iemand zelfmoord pleegd, ik heb zoooveel bewondering voor haar, zij heeft zich zo sterk gehouden!
ik weet niet of ik dit wel op internet moet zetten, maar ik moet het gewoon even kwijt
ik zal in het kort vertellen wat er met haar gebeurd is, niet alles, maar zodat dat gedoe over 'zwak zijn' niet eens in je hoofd opkomt!
*toen ze 5 jaar was zijn haar ouders gescheiden en is er een hoop gedoe geweest over de voogdij, ze werden van hier naar daar gesleept, enz.
*ze is vroeger onwijs gepest, ze had een gehandicapt tweelingbroertje, die is toen ze bijna 9 waren overleden.
*toen ze thuis ruzie had met haar moeder, zou haar vader haar komen halen, maar is onderweg in een kettingbotsing terechtgekomen, heeft 3 weken in coma gelegen en is toen overleden. dat heeft ze zichzelf nooit meer vergeven.
*ze is in 16 jaar drie keer verkracht, 2x door jongens/mannen die ze gewoon vertrouwde.
*de meeste mensen om haar heen hebben haar laten vallen toen dat uitkwam...

ze heeft zolang gevochten met zichzelf!! ze heeft zelf hulp gezocht bij maatschappelijk werkster, psycholoog, en heeft zich zelfs laten opnemen in een kliniek, omdat ze zichzelf niet meer vertrouwde. ik was samen met haar andere, oudere broer en haar moeder (soms) de enigste die daar langs is geweest. ze heeft er bijna 7 maanden gezeten...
maar wat ik nog het meest aan haar bewonder is dat hoe zwaar en moeilijk zij het ook had, als ik ergens mee zat, of niet naar huis kon, ik kon ALTIJD bij haar terecht, en ze was er ALTIJD voor mij...
en daaarom voel ik me zo schuldig!
het ging net weer iets beter met haar, ze lachte weer en we gingen weer dingen doen, buiten de deur.
met oud en nieuw zouden we savonds, om 22.30 naar een vriendin van ons gaan, en van te voren zou ik naar haar toe komen. maar toen belde me baas, of ik een paar uurtjes wou werken... tot 8 uur, want dan ging de manege dicht. dus ik zei jah, en tegen suus zei ik dat ik daarna naar haar toe zou komen...
en om kwart over 6, dat vergeet ik NOOIT meer,, word ik gebeld, door haar moeder...
susan had haar polsen doorgesneden en in de ambulance overleden...
ze heeft brieven geschreven, 12 om presies te zijn, voor sommige mensen een persoonlijke, en 3 'algemene', die zijn voorgelezen op de begravenis.
ze heeft me geschreven dat ik met niet schuldig moest voelen en haar moest vergeven dat ze me achterliet, enz. dat 2e had ik al gedaan, ik snapte haar gewoon wel, maar dat 1e lukt me nog altijd niet... als ik niet was gaan werken, en me gewoon had gedaan wat we hadden gepland...

het is nu bijna een jaar geleden, afgelopen vrijdag zou ze 17 geworden zijn... het komt allemaal weer trug, allemaal weer naar boven, en ik word me weer steeds bewuster hoe erg ik haar mis

sorry dat ik dit allemaal heb getypt hor, ik wil niet als een zeikerd overkomen ofzow, maar ik mis haar gewoon zo erg