Meisje 10 (liefdesverdriet)

Gistermiddag kwamen dan eindelijk de tranen, ik was de hele dag al chagrijnig en opeens waren ze daar. In een flink hysterische huilbui heb ik alle pijn en verdriet eruit laten komen. Natuurlijk kwam op dat moment manlief naar boven, hij nam me in zijn armen en heeft gewacht tot ik weer rustig was.

Daarna een goed gesprek gehad, ik heb aangegeven dat ik twijfel of ik de juiste keuze heb gemaakt en dat ik niet weet of ik het meisje wel kan begraven. Gelukkig begrijpt hij dat, en hij gaf zelfs aan dat hij blij was met mijn verdriet. Voor hem betekent het dat dit diep zit en dus niet voor niks ons huwelijk op het spel heb gezet.

En diep zit het, ik heb sinds mijn tienerjaren niet zoveel verdriet meer gehad om iemand van het andere geslacht.... Ik heb simpel liefdesverdriet! Dat besef doet me denken aan de woorden van R. we spraken over je spirituele leeftijd, ik weet inmiddels dat die van mij rond de 17 ligt. (Gevoelsmatig maar ook een online testje bewezen dat)

En als je 17 bent is het niet zo gek om liefdesverdriet te hebben, ik laat het dus maar even :-)

Het gesprek en de tranen hebben ervoor gezorgd dat ik weer eens kon slapen, voel me vanmorgen een stukje beter. Op naar een nieuwe werkdag!