Meisje 5 (papadag)

Die dinsdag wordt ik wakker met een fijne kriebel in mijn buik, vandaag ga ik hem spreken! De vroege uurtjes besteed ik aan het huishouden en dan ontvang ik een berichtje van hem, zijn huishoudelijke hulp is er in de ochtend dus bellen wordt na het middag uur.... we sturen elkaar nog wat berichtjes en dan is het zover.

Om even over 12 mailt hij "neem nog even een hap lucht, ik ga je nu bellen"
Ik weet van gekkigheid niet waar ik het zoeken moet als mijn telefoon gaat, met een kikker in mijn keel neem ik op. Hij lacht me uit en begint gewoon te kletsen, al snel voel ik me op mijn gemak en klets ik mee.

2 uur later hangen we op, niet omdat we dat willen, er is nog genoeg te bespreken, maar omdat manlief de straat in komt rijden.... 10 minuten later mis ik hem alweer! Ik ga de stad in en verwen mezelf met nieuwe kleren... zelfs dat helpt niet vandaag.

De volgende dag voel ik me wat grieperig, even vraag ik me nog af of het echt griep is of dat het de zogenaamde subbiekoorts (verlangen naar hem) is, het maakt niet uit ik besluit me ziek te melden. Voordat ik dat besloot stuurde ik hem al een berichtje, ik vind het dus niet nodig hem nog een keer te storen en wacht zijn berichtje af.

Wachten is nooit mijn sterkste kant , maar als het om R. gaat ben ik werkelijk ongeduldig. Ik vlieg tegen de muren op, heb het koud en warm tegelijk en begin me af te vragen of het contact voor hem misschien hier eindigt. Om 10.30 stuur ik hem nog een berichtje, vraag om de bevestiging waar ik zo naar verlang. Al snel bericht hij terug, hij dacht dat ik toch was gaan werken. Weer hangen we 2 uur aan de telefoon en ik voel me het gelukkigste meisje op aarde.

Tot de avond komt, dan komt ook het besef dat ik vandaag of morgen met mijn partner moet praten. Het verlangen om R. te ontmoeten wordt namelijk alleen maar groter!