Melle

Ik heb het er nooit met vrienden over gehad, over jou, kleine 'jij'.
Ik ben een open jongen, je hoeft mij niet open te breken om mij iets te laten vertellen, dit maakt het nog veel erger dat ik nooit iets over 'jou' vertelt heb. Niemand heeft dus ook mij een opening gegeven om dit te delen. Niemand, niemand tot jij.
Weer die jij, die jij die in veel verhalen terugkoimt. Ik lag naast jou, ik had je net ondervraagt over alles, je vroeg mij, "Wat is jou verhaal? Waar komt jouw zorgen vandaan?" Je was de eerste, de fokking eerste. Ik vertelde jou het verhaal, het verhaal van de kleine 'hij'.
Wat ik jou vertelde kwam uit de diepste dieptes. Mijn familie zijn de enige die weten van 'jou'. (Familie in de breedste zin van het woord, familie-vrienden, goede kennissen en familie) Ik vertelde jou over 17 jaar geleden, toen ik pas 3 jaar oud was.
Ik ben de 'eerstegeboorne', de oudste zoon, ik heb een klein broertje van 5 jaar jonger. Het verhaal gaat over het broertje daartussen. Melle, de kleine frommel die zo z'n best gedaan had. Hij was helemaal compleet, zijn bouwpakketje was compleet, alleen de bouwplaat niet helemaal. Hoefijzer-nieren, incomplete hartkleppen, waterhoofdje, spinnenpezen en nog een aantal, een ongekende combinatie in de medische wereld. De dokter deden wat ze konden, 'helpen', ze deden vele onderzoeken.
Melle zou niet oud worden, dat was zeker, ze wilde alleen wel alles van hem leren. Dit is alleen niet wat mijn moeder wilde, zoveel drukte voor een klein mannetje dat al 2 maanden te vroeg geboren was. Mijn moeder leerde mij dit, dat het te druk was. Wat ik dus deed was zorgen, zorgen voor mijn nieuwe broertje, mijn prachtige prille broertje.
Als de zuster kwam om iets te vervangen in de couveuse haalde ik haar handen eruit "Melle heeft rust nodig." Dit is een start van een kinderleven, een mentaal sterke moeder met een fysiek zwak lichaam, een vader die een aparte alinea nodig heeft.
Mijn vader wist dat Melle niet lang zou leven, hij had (onbewust) bedacht dat als hij zich niet zou binden aan de baby, dat het ook geen pijn zou doen als Melle vertrok. Dit hield hij even vol, toen hij na een aantal dagen Melle voor het eerst in zijn handen kreeg was hij verbonden, hij wilde hem niet meer loslaten en zelf in de couveuse leggen. Mijn vader wilde een groot deel niet binden.
Een moeder die fysiek zwak is, een vader die een groot deel niet wil binden en een baby-broertje die zorg nodig heefft van iemand die geen dokter is. Als dit de situatie is, dan is de rol van de 4e gezet, zorgen. De moeder knuffelen, de vader meenemen en het broertje beschermen. Prima, maar niet voor een 3-jarige.
Na 10 dagen hebben de doktoren de moed opgegeven, ze wilde niet meer onderzoeken en hebben Melle bij mijn moeder in de armen gelegd. Met ze 4-en hebben we daar gezeten en gewacht, gewacht tot Melle vertrok. Dit gebeurde,
10 dagen oud en een, volgens ons, compleet leven. We hebben van Melle gehouden, Melle heeft ons getekend en Melle heeft van ons gehouden.
"Dit is waar het vandaan komt."

Na een veel te lang verhaal, een verhaal wat ik vervelend lang vind om te lezen. Wel fijn om het op papier te zien dat het er staat.
Concluse; Een leven is compleet als er van je gehouden wordt, als je houdt van anderen en je mensen tekent.