Mensen blijven een raar fenomeen.

Mijn partner en mijn schoonzus hebben dus dezelfde vader, andere moeder. En met haar moeder heb ik (godzijdank) weinig te maken, maar helaas hadden we gister een verjaardagsetentje voor mijn schoonvader en tja, ze had zichzelf uitgenodigd. En voor de achtergrondinformatie, ze is iemand die zichzelf altijd overal bij moet en zal betrekken. Vorige week heeft ze me bijvoorbeeld zo lang over mijn masterscriptie lopen uitvragen dat ze uiteindelijk een heel nieuw thema voor me verzonnen heeft waar ik "over kan schrijven". Inclusief onderzoeksproject dat eigenlijk uit hear-say en plagiaat bestaat. Echt iets wat ik wil inleveren, uiteraard. Ze vond mijn eigen thema niet goed, want "zij voelt zich als lerares niet overmatig belast" en daarom vindt ze niet dat leraren een groter risico op burn-out lopen. Het doet me denken aan "ja, maar mijn opa rookt al 12093 jaar en leeft nog en heeft geen longkanker". Dat is dan heel fijn voor je opa, maar minder fijn voor de mensen die toch echt kanker hebben.

Gister zat ik dus aan tafel, naast haar, met nog vochtige krullen. "Zijn dat je eigen krullen?", vroeg ze ontzet, ondanks dat ze me al 9 jaar kent en ik al 9 jaar met dezelfde krullen rondloop en ze me dit letterlijk elke keer dat ze me ziet, vraagt. Ze zijn nog steeds van mij, uiteraard. "Zijn ze nat of zit er gel in?". Ik informeerde haar dat ze nog nat zijn. "Mag ik ze aanraken?", vraagt ze terwijl ze tegelijkertijd een pluk haar vastgrijpt. Ik duik in elkaar, waarom zou je het vragen als je het toch gaat doen? Waarom moet je mijn haar überhaupt aanraken? Je hebt zelf toch ook haar? Je weet toch hoe nat haar voelt? What the fuck?

Alsof ze mijn reactie niet gemerkt heeft gaat ze doodleuk verder met haar eenzijdige gesprek. Dat ik ook zulke krullen zou kunnen vormen met gel. En dat brak mijn hersenen, want als ik de krullen al heb, waarom zou ik diezelfde krullen dan middels gel moeten vormen? Ik mopper dat mijn haar al uit zichzelf krult en dat daar geen gel voor nodig is en ontvlucht de tafel om thee te zetten. What the fuck.

Ondertussen begint ons neefje, jawel, een tuba te spelen die in de woonkamer staat. Tussen de ellendige tuba-klaagzang door (een van de meest onmelodieuze instrumenten ooit als je het mij vraagt), roept ze naar me dat "dit ons staat te wachten" met ons zoontje. Het zal me verbazen als mijn kind bij mij thuis een tuba vindt. Maar toen kwamen de rest van de meningen over opvoeding. Dat we niet met het kind moeten gaan zwemmen want in het water zijn bacteriën, snot en urine. We moeten ons kind echt op muziekles doen. En niet op de kinderopvang doen hoor, dat is sneu. Elke tweede zin bij deze adviezen was dat we haar raad moeten aannemen omdat ze ouder en wijzer is. Mijn schoonzus snoerde haar moeder vervolgens zelf de mond met de mededeling dat niemand op haar opvoedadviezen zit te wachten, waarop de moeder aanstoot nam want "ik heb jou toch ook opgevoed dus dan...". En toen kregen ze ruzie. Zeer interessante belevenis.

Doel voor 2022: Leren mensen te vertellen dat ze op moeten donderen want wtf was dit allemaal en waarom vind ik het zo lastig om grenzen te zetten bij vreemden?

Meer heb ik er niet echt over te zeggen dus het is tosti-tijd, adios.
12 dec 2021 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Azura
Azura, vrouw, 7 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende