Mensencyclus

Nee, nee niet die cyclus. Ja, die heeft ook een dikke vinger in mijn dagelijkse bezigheden, gevoel, humeur, alles dus maar die cyclus bedoel ik nu niet. Ik heb het over de kleinschalige 'circle of life'.

Ene deur dicht, andere deur open. Ouderwetse deuren hebben luikjes, boven en onder. Het is dus ingewikkelder dan dat. Zoiets complex vraagt om complexere 'detours' op de pad.

Nieuwe dingen zijn altijd leuk, spannend, uitdagend en vragen aandacht. Of eigenlijk, jij vraagt aandacht.
Persoon gericht; ben je terughoudend of is het een alles-of-nietsje ? Hoe dan ook, je bent afgeleid, waarschijnlijk kom je wat zelfcontrole te kort en neemt het pittig wat uren van je dag in beslag. Zo voelt het natuurlijk niet, want het zijn allemaal positieve gevoelens. Dit kabbelt lekker door.

Volgende fase. Grijstinten ontstaan. Niets is 100%. In het meest positieve geval, heb je beide geen afvalcontainer aan ellende, dus ook niet een van de twee, en wordt het enkel duidelijk dat je elkaars kloon niet bent. Helemaal prima, wil je ook echt niet. Bovendien heb je dan nog eens iets om over te praten en blijf je toch een beetje een mysterie voor elkaar wat het nieuwig houdt.
Daar is je eerste omweg. Of je ontdekt dat je toch niet bij elkaar past. Ook daar bestaat de ideale situatie en contact verwaterd. Dat is de meest vredige manier aangezien er niet zoiets bestaat als vredig uit elkaar gaan. Let op, ik praat hier niet over relaties o.i.d.. Dit is de algemeenheid der mensen en mensen.
Het kan ook de andere kant op gaan. Bepaalde situaties, prikkels, karaktereigenschappen, en willetjes zorgen ervoor dat compleet de weg kwijt raakt. Alsof je in Australië op een onbewoond stuk zonder kaart de route denkt te vinden. Ga alvast maar Kangaroes leren. Je blijft aan elkaar trekken, of voor elkaar vechten, net hoe je het wil laten klinken. Kom op, diep van binnen weet je dat het een verloren strijd is maar je bent gewoon te egoïstisch en eenzaam om los te laten. Denk nu maar terug aan die deur die open gaat als je er een sluit.

Laten we even doorgaan op de Australië route. Dat loopt natuurlijk gigantisch uit de hand en dan boem. Kapot. Kan gebeuren, zou je zeggen. Nee hè, niet echt. We weten allemaal dat het niet zo makkelijk is.
Kapotte dingen kunnen gerepareerd worden dus daar zou je een Nieuw Zeeland uitstapje van kunnen maken. Alles mooier oppoetsen dan het werkelijk is in de hoop dat je beide zo naïef en vergevingsgezind genoeg bent om te denken dat je om de ellende, die er niets voor niets was, heen kan gaan. Dat mislukt, duh. Nieuw Zeeland sluit overigens nu snel wel weer aan op de hoofdlijn.

De kortere route is het opgeven. Ook bij opgeven hoort een verwerkingsproces. Eerst ben je ergens van buiten, ja echt; van buiten, tevreden met je keus want je staat boven de situatie en dit was beter. Als je zo zou denken ben ik in ieder geval trots op je want je probeerde het.
jij haalt jezelf in, en daar komt het. Ieder verlies geeft hetzelfde verdriet. De sterkte van het verdriet hangt af van de grootte van het verlies. Een rouwproces, voor de beeldvorming, kan dus ook toepasselijk zijn op het verliezen van je afleiding dingetje.
Ja, daar zijn we aangekomen. De emotionele fase. Iedereen doet dit anders, ik maak er geen woorden aan vuil.

Er is een tijd van komen en gaan. Gaan, daar zijn we nu. Het is allemaal een groot psychologisch spelletje. Er klaar voor zijn om iets los te laten kan je niet forceren. Dat komt, en je kunt de weg er naartoe wel glad trekken maar het karretje kan je niet voorruit duwen.
Dus, je bent zover om verder te gaan met je leven. 10 punten, er zijn echt heel veel mensen die na sommige gebeurtenissen nooit meer op dit punt zullen komen.
Brand het op je netvlies, er is altijd, maar dan ook altijd, licht aan het eind van de tunnel.
Er zal nu snel een nieuwe deur voor de open gaan, een gele weg naar een land van Oz, een gat in de grond naar Wonderland. Het is er, echt.

Het einde van de cyclus. Onthoudt goed, ik schreef cyclus. niet cirkel. Als het een cirkel zou zijn zou je als mens nooit beter worden de heuvels die je neemt en dat wordt je echt wel. Mensen hebben nou eenmaal de behoefte om beter te worden. Zowel maatschappelijk als sociaal.
Deze neutrale fase is je Zwitsers kabbelbeekje met belkoeien, of Milka koeien, die staan te grazen. Verder hoor je enkel vogels en de wind langs de bergtoppen glijden. Ga er even voor zitten. Je hebt het gehaald. Het mooie is, dit is niet eens een eenmalige ervaring. Misschien maakt je dat een beetje bang, maar wees dat vooral niet. Neus in de wind en genieten van de mooie dingen.