Mijn droom wereld.

Als ik zou kiezen waar ik zou willen wonen, wanneer mij verteld zou worden dat ik met 1 keer knipperen op die plek ben, zou ik het wel weten. Ik zou niet kiezen voor Dubai, L.A, Miami, Bahrein, Amsterdam, een mooi huis aan de Costa Verde in Spanje, een villa op het Griekse eiland Lesbos (alleen al voor de naam) of welke andere mooie plek dan ook. Nee, daar zou ik allemaal niet voor kiezen. Waar ik wel voor zou kiezen? Dat zal ik eens uitleggen!

Als ik nu, op dit moment, zou mogen kiezen waar ik zou willen wonen en leven, zou het in de reclame wereld zijn. En dan bedoel ik niet tussen de gooische balletjes en botoxlipjes die al die dingen in elkaar draaien tijdens een brainstorm sessie van Prosecco, kaviaar, zalm en Armani, maar de echte reclame wereld. Die dingen die je op TV zit, tussen de programma's door. Het lijkt me zo'n fijne wereld. Alles kan, iedereen is er gelukkig en de oplossing voor elk probleem is zo ongelofelijk simpel. Gewoon een klein, niet duur, product kopen en je hele leven is weer tip top in orde.

Een paar voorbeelden:
Je bent depressief, suf en moe en weet eigenlijk niet hoe dat allemaal zo komt. Je kijkt naar de vaat en ziet dat 't niet perfect glimt. Toch vervelend voor dat ene moment dat je eroplet; wanneer je het uit de vaatmachine haalt en in de kast zet. Natuurlijk moet het dan glimmen als diamantjes, ooit opgegraven door een uitgebuite afrikaan die waarschijnlijk al niet eens meer leeft, omdat hij een diamantje achterhield om zijn eigen gezin te kunnen ondersteunen. Maar goed, zolang jouw wijnglazen diezelfde glans hebben als een bewerkte diamant, wat kan jou dat nou schelen? Plotseling ben je blij, heeft alles kleur, is alles geweldig en staan je kaken stijf van het lachen.

Als ik dit eenmaal beleefd zou hebben zou ik willen krimpen tot een mini-me zodat ik in de vaatwasser zelf pas. Het moet er geweldig zijn! Het ziet er zo mooi uit daarbinnen. Tenminste, als we de reclame moeten geloven. Pratend servies, tabletten als superhelden en meer special effects dan in een doorsnee Hollywoodfilm.

Hierna wil ik weer van normale afmetingen zijn, zodat ik naar een winkel kan gaan waar ze alleen maar becel verkopen. Alleen dit lijkt me al gaaf om te zien, ik ben nog nooit in een communistische supermarkt geweest. Vervolgens heb ik de gave om met een paar stappen op het strand te zijn, vervolgens op een verjaardag, waarna ik opeens op een fiets zit. Wat een wonderspul, volgens mij voelt die vrouw zich net als die neger uit de Old Spice reclame. Het lijkt me heerlijk.

Als toetje zou ik een spuitbus cilitbang met bleek kopen, omdat gemorste wijn kennelijk niet gewoon met een stukje keukenrol opgeveegd kunnen worden. Weer gaat alles opeens glimmen en glimmen. Maar dat is niet het mooist aan dit product. Nee, door dit product zul je bakken met geld over gaan houden. Niet omdat je nog maar zo weinig schoonmaakmiddelen hoeft te kopen, nee, dat niet. Wanneer je dit eventjes hebt gebruikt kun je namelijk de auto uit de deur doen. Je hebt na het poetsen plotseling de gave om met je kont over de grond te glijden en jezelf op deze manier te vervoeren. Een auto is dus geheel overbodig, benzine is een monster uit het verleden.

Cheers,

Joint