mijn eerste keer

jaaa dat is even een heftige titel! jullie dachten natuurlijk meteen aan sex! maar nee hoor, met 'mijn eerste keer' bedoel ik dat ik voor het eerst mijn dagboek openbaar maak op internet --> met andere woorden --> voor de rest van de wereld en dat is voor mij toch wel weer een drempeltje. ik ben van nature erg gesloten; ik vind het moeilijk om te vertellen wat me bezig houdt, wat ik voel en wat ik denk en door een aantal dingetjes die er zijn gebeurd in mijn korte leventje is dat introverte alleen maar versterkt. Wat ik wil bereiken is dat ik meer open wil staan naar mijn omgeving, naar mijn moeder, mijn zusje en mn vrienden. Introvert zijn is niet alleen vervelend voor mijzelf, maar ook voor hen. Ik denk dat het een goede stap is om mijn gevoelens/gedachten en dingetjes die ik meemaak op het internet te zetten (zonder dat ik hoef te praten). Dan weet ik dus dat andere mensen het lezen en erop kunnen reageren. Misschien dat dat idee alleen al mij verder helpt om mijn muur af te breken. En misschien kom ik zo nog mensen tegen die hetzelfde hebben meegemaakt! Enniewee, ik zal mezelf eerst even voorstellen --> ik ben dus mariët, ik ben 18 jaar. Mijn ouders zijn ruim twee jaar geleden uit elkaar gegaan en nu woon ik dan ook met mijn moeder en zusje in ridderkerk. voordat mn ouders uit elkaar gingen, zat ik gigantisch in de knoop , ik zal het uitleggen (althans....ik zal het proberen ) --> bij ons thuis hing er altijd een bedrukte sfeer, alsof we ergens voor moesten uitkijken. Dat kwam doordat mijn ouders nauwelijks meer communiceerden, ze leefden totaal langs elkaar heen, en als ze dan iets bespraken dan was het ruzie. Mijn vader is een gesloten figuur, en als hij thuiskwam was 'hallo' het enige wat hij zei en vervolgens lag 'ie languit op de bank of ging naar boven achter zijn computer zitten. Hij kwam alleen naar beneden om te eten. Ik vond het verschrikkelijk; 'hij mag me niet' , was het enige wat ik kon denken. Zoals ik al zei ben ik zo gesloten als het maar kan, dus ik praatte er niet over, met niemand. Dit ging zo door, jaar in jaar uit. Toen ik een jaar of 15 was, kwam het echt mn strot uit, ik was kwaad, ik vond mijn vader een lul en het kon me niet boeienkoeien als hij morgen dood zou neervallen. Als hij zich per ongeluk een keer sneedt met een mesje, was ik blij en dacht ik: 'yes'. Ik was zo pissed op die vent. Met veel moeite hebben twee vriendinnen uit me moeten trekken waarom ik de laatste tijd zo nors en chagrijnig was. Ze waren stomverbaasd. 'Jouw vader?? Heb je het over jouw vader??' was hun reactie. Logisch natuurlijk, want mijn vader was toentertijd leraar op onze basisschool en daar was ie zo anders, hij praatte veel, maakte geintjes en kon gewoon goed opschieten met zijn leerlingen. Ik ben in die tijd ook zeg maar ge-explodeerd --> ik zei op een avond tegen mn moeder; 'ma, je moet niet schrikken als ik binnenkort een weekje wegga.' Mn moeder in shock. Ze wist wel dat er íets met me aan de hand was, maar dit had ze niet verwacht. Enniewee, ik praatte er ontzettend veel over met een vriendin, marieke. Maar op de een of andere manier gaf me dat geen voldoening. Ik ben toen naar een lerares gestapt en heb gevraagd of ze me wilde helpen en naar mijn verhaal wilde luisteren. Thank god op mn blote knieën dat ze daar open voor stond. Ze had allang aan me gemerkt dat er iets was, ik was minder geconcentreerd, lette totaal niet meer op in de klas, ik keek alleen nog maar naar buiten --> denkend aan wat ik aan moest met mezelf, met mijn gevoelens en met de situatie. Die gesprekken met haar hebben mij echt geholpen, alleen het idee al dat iemand om mij gaf, dat iemand aan mij dacht en me wilde helpen om hier doorheen te komen. Nou, ik ga even nokken hoor...mééén wat een lang verhaal. baai baai, zwaai zwaai