Mijn eigen eitjes

Of de kip nou eerder was, of toch het ei, daar is men nog niet helemaal over uit, maar een ding kan ik uit ervaring vertellen: met eigen kippen komen eigen eitjes.

Het houden van kippen is voor mij al een avontuur an sich. Ik had nooit verwacht dat mijn kippen zulke malle mutsen zouden zijn, en dat ze zoveel persoonlijkheid zouden bezitten. Ik vind het hilarisch om te zien dat als ik een volle bak snoeperij voor ze neerzet (tutti frutti in yoghurt bijvoorbeeld), dat er dan een kip een hap uit het bakje haalt, en dat die ene hap dan vervolgens twee tot vier keer van snavel verwisselt voor er een kip zo bijdehand is om de hap op te schrokken. Dit spelletje herhaalt zich altijd meerdere malen, tot er een heftige strijd ontstaat die ongeveer 15 seconden duurt en waarin één kip als een malle zo snel mogelijk zo veel mogelijk happen probeert te nemen uit de bak, en de andere twee het afpakken bij proberen te houden. Na die vijftien seconden ligt de vloer bezaaid met yoghurt en stukjes gedroogd fruit, en gaat elke kip op haar gemak scharrelen. Alsof het de bedoeling was.

Hilarisch dus.

Wat me ook opvalt is dat ze graag in de buurt van de ramen waar ik ook ben gaan zitten. Twee van de drie keer als ik naar buiten kijk zie ik kippen scharrelen. Ze hebben een heel groot terrein, en het feit dat ze altijd scharrelen in de buurt van waar ik me bevind kan bijna geen toeval meer zijn. Ik vraag me wel eens af of ze me door de ramen heen in de gaten houden, om in de startblokken te kunnen staan als ik naar buiten loop met iets lekkers.

Sowieso, als ze me zien lopen open het erf komen ze met een noodvaart op me afstormen. Soms zien ze me niet, dan moet ik ze roepen, maar ze volgen je echt. Kim zegt dat mijn kippen net honden zijn, mijn moeder noemt ze stalkkippen. Ik geniet van hun kippenkontjes, hun mutsengedrag en van het gescharrel om me heen. En ik geniet van de eieren.

Zodra ik mijn eerste eigen ei ophad riep ik spontaan dat ik de rest van mijn leven zoveel mogelijk antbiotica-eieren wilde vermijden. Dit om meerdere redenen. Ten eerste zijn de antibiotica-eieren minder gezond. De kippen die ze leggen krijgen ongezond eiwitrijk voer, vaak gemaakt van slachtafval (ter vergelijking: de mijne een handje legkorrel omdat eentje dat erg lekker vindt, en verder graanmix en wat te snoepen in de vorm van groente-afval etc., maar meestal laten ze hun eten links liggen en scharrelen ze spinnetjes, slakken en andere kippenlekkernijen uit de tuin op), en de legkippen waarvan je eieren in de winkel koopt krijgen overmatig antibiotica toegediend. Dit zorgt, zo las ik ooit, voor een antibioticaresistentie bij mensen die de eieren en het vlees van die kippen eten. Goede reden om je eigen eieren te eten, dacht ik zo.

Maar na het eerste ei wist ik dat er nog een reden was. Mijn eieren smaken echt VEEL lekkerder dan de antibiotica-eieren uit de winkel. Ik verkondig dit al sinds dat eerste ei, maar vriendlief vond dat ik me maar wat raars inbeeldde. Als gevolg hebben we hier dus nog regelmatig winkeleieren staan buiten het legseizoen, die ik weiger te bakken of te koken. Door de quiche ofzo, nou vooruit, maar die eieren eet ik niet om het lekkere!

Vriendlief wel. Nou is een van mijn kipjes sinds een week of twee weer aan het leggen. Inderdaad, buiten het seizoen, maar ze is door de rui heen en ik denk dat ze gewoon de energie weer heeft. Mij hoor je niet klagen, ik ben dol op haar eitjes. De doos eieren uit de winkel duwde ik dus naar achteren, en gisterenochtend kookte ik voor de brunch een lekker eigen-kip eitje voor vriendlief en mezelf. Afbakbroodjes erbij, versgeperste jus, heerlijk. Vriendlief kon het ook wel waarderen. Sterker nog, hij vond het zo lekker dat bij besloot om nog twee eitjes te koken, en pakte de antibiotica-eieren. Ik waarschuwde hem nog, maar hij wimpelde mijn bezwaren weg, deze eieren waren toch ook goed?

Nou, bij de eerste hap ging hij zowat over zijn nek. Ik kon mijn lachen bijna niet inhouden bij het zien van het vieze gezicht dat hij trok, maar ik deed het toch. Zulke zaken moet men Zeer Serieus nemen, anders hebben we ruzie.

Enfin bref, sinds gisteren gelooft vriendlief dus ook in de lekkere smaak van onze eigen eitjes, en heeft hij de winkeleieren afgezworen. Heerlijk, om zo een sluimerende discussie te winnen.

knipoog
16 dec 2012 - bewerkt op 16 dec 2012 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van PrankDemon
PrankDemon, vrouw, 38 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende