Mijn gizmo....

Mijn Gizmo.....

Mijn arme Gizmo...

Ik begon je te vertrouwen... Al dagen had er een raam opengestaan zonder dat wij het wisten en je deed niets. Dan gaan wij een avondje weg, raam open, deur dicht. Je zou er niet bij moeten kunnen.. Maar dat lukte je wel... En nu zijn we je kwijt..

Je bent weg, echt weg. Niet fysiek weg, maar geestelijk...
Je was nog veel te jong om dood te gaan... Maar 10 maanden... Maar je wilde zo graag naar buiten... Je wist dat je niet door zo'n raam kon springen zonder vast komen te zitten.. Het was je al eens gelukt, toen kon ik je nog redden voordat je stikte. Deze keer kon ik dat niet... Je was al weg voordat we thuiskwamen... We konden je niet redden...

Ik loop dat twee dagen non stop te huilen. Alleen maar om jou. Je was er altijd. Als wij thuiskwamen kwam je altijd heel vrolijk ons begroeten bij de deur. Je hielp me altijd door verdriet heen, en ook door woede. Jij hield me gezelschap al moest paul werken. Je troostte me als hij weer boos op me was. Het huis is zo leeg zonder je....

Altijd zo vrolijk, altijd zo nieuwsgierig. Je was gek, net zo gek als wij en daarom paste je zo goed bij ons... Je at de vreemdste dingen. Als je het niet mocht dan vond je het nog lekkerder... Ik vergeet nooit meer dat je biefstuk van tafel jatte, dat je leverworst over het hele huis smeerde, dat je mijn stroopwafel uit mijn hand pikte...

En je was zo mooi... Zo'n mooi poesje. Iedereen die jou gezien had vond dat. Je was een perfecte felix kat... Mijn poesje... Mijn eerste poesje. Het had niet zo mogen eindigen. Je had nog 15 jaar bij ons moeten zijn. We hadden net besloten om je naar buiten te laten gaan direct na je sterrelisatie.. Maar zover had het niet mogen komen... Ik had voorgenomen om vandaag de dierenarts te bellen voor een afspraak... In plaats daarvan moet ik bellen om je uit te laten schrijven.. en ik kan het niet over mijn hart verkrijgen...

Ik mis je zo Gizmo... Ik hield zo ontzettend veel van je... Ook al konden we flink ruzieen, je kon zo lief met me spelen. Die dag nog had je een half uur op mijn schoot gelegen, op je rug, genietend dat ik je buikje aan het kriebelen was. Je was bijna niet meer krols... Misschien wilde je daarom door het raam springen... Je wilde naar buiten... Als je nou nog even had gewacht....

Bij elk geluidje kijk ik om. Meestal was jij het dan die wat omstootte of paul liet schrikken.. Nu is het alleen het huis dat kraakt en de buren die lawaai maken... Je maakte ook altijd zulke leuke geluidjes.....

Ik mis je... Meer dan ik ooit iets of iemand zou kunnen missen... Ik zal je nooit meer in mijn armen kunnen pakken, je buikje kunnen aaien, je tong kunnen voelen als je mn hand likte...

We zouden je nooit kunnen vervangen. You were one in a million...

Je blijft mijn poesje... mijn lieve Gizmo.... voor altijd...