Mijn grootste liefdes **

Ik heb een groot behoefte aan knuffelen, waarom weet ik niet. Ik heb het nou éénmaal.

Heb tot mijn elfde altijd konijnen gehad. Ze konde geen moer. Al ben ik nog steeds trots dat ik mijn konijn geleerd had om te komen op het rammelen van het doosje van zijn snoepjes. Konijnen houden niet van knuffelen, konijnen horen niet eens in een hok te zitten. Integendeel ze haten knuffelen, ze rennen weg ik ben vaak genoeg gebeten door me konijn of gekrapt omdat het gewoon geen knuffel beesten zijn. Ze knaagde de voetjes van mijn barbies af, ze knaagde de tv kabel door, ze knaagde de wekker kabbel door enz enz. Maar toch hield ik van ze. Ik was er zeer van overtuigd dat ze dat ook van mij deede, dat mijn laatste konijn dood ging en mijn moeder dit wist en mij niet wakker maakte heb ik haar dit weken lang verweten. Ik deed netalsof ze persoonlijk zijn nek had omgedraait.

Een hond mocht ik nooit. Teveel werk volgens mijn moeder, en met katten hadden mijn ouders niks en zowel mijn broer als ik zijn allergisch voor katten haar.

Ik ben altijd jaloers geweest op iedereen die een kat had. Ik wou er ook ééntje, het maakte me niet uit of ik allergisch was. Elmo de kat van mijn beste vriendin is ook altijd bij mij te vinden als ik daar logeer.

Tot die tijd heb ik het maar voor lief genomen met mijn twee knuffel beren.
Puk & uk

Zo hier zijn dan, puk en uk.

Tot de dag van vandaag kan ik niet zonder ze ookal ben ik al achttien, misschien moet ik me afvragen of dit wel gezond is. Een meisje van achttien die nog zo met knuffels omgaat?
Nouja. dat er gaatje in mijn hoofd zat wist ik al en dat heb ik geaccepteerd en zover ik weet mijn omgeving ook.
Waarschijnlijk zal mijn man later ook plaats moeten maken voor deze twee.

Ps. Let niet op mij op de foto's. Ik heb de rare gewoonte om vage bekken te trekken zodra er een camera op mij gericht is en nee de kwaliteit is ook niet al te best.