Mijn ketenen.

De tijd gaat snel. Soms wel te snel. Nu, na al die tijd, lijkt de tijd mijn gevoel niet te kunnen verzachten. De tijd lijkt mijn gevoel in te halen, te snel gaat alles. Nog steeds hang ik in het zwarte, ook al zijn er lichtere momenten. Je zou het kunnen stellen dat het wel beter gaat, maar niet helemaal. En ik maar denken dat ze zeiden dat tijd alles heelt. Zolang je het maar tijd geeft, maar wat als je niet veel tijd meer hebt?

Elke dag weer zoek ik een uitgang. Het lijkt net alsof ik in een wolkenkrabber rondloop en het niet kan vinden. Heel af en toe vind ik een raam dat ik naar buiten kan kijken. En wat ik dan zie geeft mij hoop. Hoop om eruit te komen, maar zodra ik de kamer uit ben en de gang ben uitgelopen verlies ik het beeld van het raam en verlies ik de hoop zodat ik weer rond ga dwalen. En wat gebeurt er nou als ik teveel hoop verlies en perongeluk een vliegtuig in het gebouw laat vliegen. Wat gebeurt er als ik alweer mijn ketenen verlies?

Ik moet iets vinden om eruit weg te komen. Ik kan het niet meer opbrengen, zoals voor mijn zelfmoordpoging mijn gedachtes zo te vervormen dat de wereld er goed uit ziet. Ik kan geen droombeeld creeeren om die vervolgens weer uit elkaar te zien spatten. Ik moet iets vinden waardoor de droombeelden werkelijkheid kunnen worden, of in iedergeval dat ik iets heb waar ik me kan aanklampen. Een soort reddingsboei voor mij. Een positief ding is dat ik in iedergeval niet meer naar pillen durf te kijken, voor de verleiding. Een nadeel daaraan is wel dat ik pijnlijke dromen begin te hebben over hoe ik rustig kan sterven. En meestal zijn die niet rustig..

De laatste tijd worden mijn nachtmerrie's erger dan voorheen. Ook voor mijn zelfmoordpoging waren ze niet zo erg, ze zijn zo erg geworden dat ik nu helemaal niet kan slapen. En voor 31 maart kon ik nog een beetje slaap vatten. Het is zo erg dat als ik om 12 uur ga slapen 4 uur lig te woelen en dan maar opsta. Net als met het eten. Ik eet haast niets, niet omdat ik geen honger heb, maar omdat niets me lijkt te verzadigen. Als ik wel eet dan eet ik veel, maar ondanks dat kan ik mijn honger niet stillen. Ik vermoed dat het een honger ergens anders naar is. Misschien wel naar mijn eigen bloed? Het klinkt raar ik weet het, maar laatst toen ik me stootte en me ophaalde, hoe zal ik het beschrijven. Het was fascinerend om te zien hoe een klein sneetje me pijn deed. Hoe het bloed opwelde en hoe het me van mijn problemen afleidde.

Ik ben bang dat ik mijn ketenen verlies en dat ik de realiteit omgrijp. Ik ben bang dat die nog meer pijn doet dan wanneer ik me er niet op focus.

Ik ben bang dat ik mezelf verlies.