mijn leven deel 1

vandaag begin ik met mijn echte dagboek,het dagboek over mijn leven,wat ik hebgemaakt en hoe het mij heeft gevormd,en hier begint het allemaal:
ik was 11 dat ik uit huis moest,omdat mn moeder mij onhandelbaar vond,ik was ook best onhandelbaar,maja,ik zat vol met woedo over mijn klote stiefpa,dat ik het mn moeder kwalijk nam,omdat mn moeder nooit aandacht aan me gaf en alleen maar bezig was met de problemen die ze had met hem,en daarbij als hij iets dee wat 'niet lief was' (heel zacht uitgedrukt) kekke ze der gewoon naar en dee ze niks.ze zat alleen maar in dr eigen wereldje em zag een droomman in mijn stiefpa twerijl hij ons emotioneel mishandelde,en heel af en toe ook lichamelijk,ik kreeg onmachts buien,want het is voor een kind van die leeftijd moeilijk om zich te uiten naar zijn ouders,wat ik pas begreep op latere leeftijd,op 1 dag voelde ik gewoon dat mn stiefpa vreemd ging,ik zag het niet,maar ik voelde het gewoon,een soort van instinct die ik nu dagelijks heb en vanaf kleins af aan,ik zei dat teggen mn moeder maar zij zei dat hij dat nooit zal doen,een week later kwam mijn moeder der achter dat ie WEL vreemd was gegaan,want zijn auto stond bij zijn ex vrouw en zei liep toevallig voorbij en zo kwam van t 1 het ander,hij moest meteen het huis uit,voordat ie weg moest rende hij op me af,drukte mij in een hoek en zei:dat wij uit mekaar gaan,is jou schuld! en weer,zei en dee mn moeder der niks tegen,mijn moeder is ook niet het type dat zegt:ik hou van je,ben trots op je,hen je hulp nodig,als der iets is ken je bellen en ben ik der voor je en praten we der over etc,kortweg houdt mn moeder alleen van zichzelf en haar liefdes leven,na dat dit was gebeurd werd ik steeds kwaaier,kreeg steeds meer onmachts buien,op een gegeven moment begon ik te dreigen met zelfmoord en snijden om haar aandacht te krijgen,maar dat dee der niet zoveel,toen besloot ze dat ik naar een psychiatrische instelling moest gaan,en dat maakte me nog steeds bozer,want het is van de zotte om iemand te helpen TEGEN ZIJN WIL ,en daarvoor had ik ook nog gesprekken bij het Riagg met een psychiater,en ik dacht alleen maar: waarom moet ik in gods naam praten met een vreemde? en waarom praatte mn moeder niet met mij? de enigste manier waarop ze wou praten was als der een psychiater bij zat.dat maakte me nog pissiger,ik herinner me de dag dat ze me achter liet bij de kinderkliniek (psychiatrie) als de dag van gister,ik zag haar weglope en ik stond uit het raam te kijken,op dat momet knapte dr iets in mij,al het gevoel wat ik had,liefde,zelfvertrouwen etc was compleet weg,ik voelde mezelf niet meer en mijn emoties,
later kwam ik op afdelingen die niet heel erg slecht waren,maja,daar had je het pesten weer he,en als n moeder me belde om te vragen hoe het was (dee ze in de psychiatrie wel es af en toe,maar nooit in het echte leven,face to face etc,kan ze denk ik niet aan ofzo,ik kon alleen maar boos worden toen ik haar sprak,want het voelde alsof ze me in de steek had gelaten,ik zei: en nu heb je wel de ballen om te vragen hoe het met me is? en door de telefoon nogwel? ik was WOEST,en ze kon de klere krijgen,ze dee alleen de dingen wanneer het haar uitkwam.
af en toe mocht ik thuis logeren maar dan waren der ruzies omdat ik vol zat met woede,nam het haar allemaal kwalijk,later heb ik nog op andere afdelingen gezeten,werd der een beetje gepest,maar viel ook wel mee.
op de laatste afdelng waar ik zat hadden we een punten system,ik moest mijn vrijheden verdienen (wat trouwens volstrekt belachelijk is,dus daar werd ik ook pissig over,voelde me behandeld worden als een crimineel)
maja dat was nog niet de slechte tijd,die komt nog,uiteindelijk had ik al mn vrijheden verdiens,ik was super blij,ik kon weer alleen naar de stad,sportschool,fietsen naar buiten etc,bijna las een normaal persoon,mn moeder zie dat het goed met me ging,en dat ik naar een volgende afdeling moest gaan,en die instelling zat in zeist,ik dacht dat mijn toekomst kon beginnen....maar ik had het heel heel heel erg verkeerd..deze instelling..was een hel!
ik was 16 jaar en ik moest HAND IN HAND met de begeleiding 1 rondje lopen en voor de rest mocht ik nog niet naar buiten alle vrijheden die ik had opgebouwd op de vorige instelling waren WEG..alles was weg...ik belde mn moeder telkens op om te zeggen dat ik veel meer kan,qua school etc en dat ik ergens anders heen wou omdat ik als een klein kind werd behandeld die hand in hand met de begeleiding 1 rondje mocht lopen,BELACHELIJK VOOR EEN 16 JARIG MEISJE,het is nu laat,ik ga lekker slapen,morgen komt de rest.