Mijn lieve vogeltje

(er staan foto's in deze tekst, maar mogelijk kun je deze mobiel niet zien. Geen idee hoe ik dat kan oplossen)

In 2005 kocht ik twee vogeltjes, nadat het vogeltje dat mijn ouders hadden was overleden. Dat was een dwergpapegaai, en omdat ik hem zo leuk vond, wilde ik een nieuwe. Twee genomen, omdat ik qua kleur niet kon kiezen en omdat twee tenminste ook gezelschap van elkaar hebben. Ik wist dat het heel moeilijk zou worden een dwegpapegaai tam te krijgen als je ze samen hebt, maar dat was oké.

Het waren twee schreeuwerds, zoals dwergpapegaaitjes dat kunnen zijn.








Veel sneller dan verwacht, overleed de vogel met de rode kop. Hij fladderde opeens heel raar in de kooi en viel toen. Ik belde mijn moeder toen (toen ik nog in een bovenwoning in hetzelfde pand als mijn ouders woonde) en die kwam meteen. Ze heeft de vogel uit de kooi gepakt en hij stierf in haar handen. Het was heel sneu. We hadden het idee dat hij een soort beroerte had ofzoiets.

Ik kon geen andere vogel meer bij die ene doen, en tam krijgen lukte ook niet meer, daar was hij eigenlijk te oud voor. Maar dat heeft hem eigenlijk nooit wat uitgemaakt. Het is al jaren een ontzettend vrolijke vogel, die flink communiceert met de vogeltjes buiten en die er totaal geen problemen mee heeft om mee te rijden in de auto. Hij heeft al twee verhuizingen meegemaakt, en vindt alles best.
Schuchter is hij wel altijd gebleven, maar dat was nou eenmaal zo.

Net was ik Netflix aan het kijken, en ik hoorde opeens mijn vogeltje fladderend naar beneden gaan. Toen ik ging kijken, zat hij met gesloten oogjes op de bodem van de kooi. Ik kon hem zonder problemen pakken en er zat amper leven in. Dat ik mijn vogel kan pakken, kan aaien, dat zegt al genoeg. Hij is normaaal heel erg bang.
"Shit," dacht ik."Nu is het klaar.



En dit raakte me zo veel meer dan ik verwacht had. Ik heb tegen hem zitten praten, hem zitten aaien en hij bleef met gesloten oogjes in mijn hand zitten. het deed me erg denken aan die keer met die andere vogel. Tranen stroomden over mijn wangen.

Toch maar even gekeken of hij misschien wat wilde drinken of eten, en hem dus voorzichtig op het drinkbakje gezet. Na een tijdje ging hij naar zijn eetbakje en heeft hij een hele tijd zitten eten. Drinken heb ik hem nog niet zien doen.
Daarna klom hij wat door de kooi, zelfs weer op zijn schommel gezeten:




Dat hij heeft gegeten zegt denk ik wel heel veel, maar inmiddels zit hij opnieuw op de bodem van de kooi en ik maak me zorgen. Ben bang dat het straks echt klaar is en dat het allemaal niet superlang meer duurt. En dat vind ik echt heel erg sneu.

Het voelt gek, om zo veel verdriet te voelen over zo'n klein vogeltje dat zijn kooi niet eens uit kan. Tegelijkertijd heb ik dit beestje al 15 jaar in mijn huis. Gemiddeld worden ze tussen de 10 en 15 jaar, dus hij doet het ontzettend goed.
Maar bah. Wat is dit een klotegevoel. en wat hoop ik dat dit alles vals alarm was...