Mijn muur

Soms laat je mensen toe in jouw wereld. Dan geef je ze een kijkje in je ziel. Gewoon omdat je denkt dat die persoon om je geeft en dat jouw gevoel veilig is bij iemand.
Dan blijkt dat, dat niet zo is dan sluit je heel snel de poort weer. Je bent beschadigd in je vertrouwen maar komt er weer boven op. Je leert er naar leven. Oke mensen zijn nu eenmaal niet betrouwbaar dus niemand komt er in. Als ze toch dichtbij proberen te komen dan hou je ze op afstand. Want je wilt geen pijn gedaan worden dus stel je, je hard op. Kwetsbaarheid tonen betekend ook gevaar. Een greintje ervan kan misbruikt worden en zal hoogstwaarschijnlijk ook gebeuren. Dat is namelijk mens eigen…. Als we de zwakte van een ander weten kunnen we die inzetten om een ander pijn te doen. En soms, zo af en toe kom je mensen tegen die je dan wel genoeg gaat vertrouwen om een deel van jezelf te geven en te laten zien. Dan laat je wat stenen weghalen. Maar in je achterhoofd blijft altijd de angst aanwezig. Alles wat je geeft kan een keer gebruikt worden. Maar de muur blijft verder op……tot er iemand voorbij komt die je dusdanig raakt…..soms is het zo dat je net gekwetst bent en wat extra cement aanbrengt. Zodat je mensen nog verder afhoudt. Maar een enkele keer…..loopt er ineens iemand je leven binnen die zo goed voelt….dan neem je een steen weg. En daar wordt goed mee omgegaan en het voelt goed. Dus je neemt nog een steen weg…. En nog 1. Tot je muur om is. En het voelt nog beter. En fijn. En goed. En je bent blij met de persoon die je dan laat zien aan een ander. En je denkt…zo kan het ook. Dit ben ik ook. En dat is een leuker mens dan de persoon die je achter die muur verstopt. En de wereld geeft dat je ook terug. Ze laten je weten dat ze meer houden van de open persoon dan de gesloten persoon. En dat komt allemaal omdat 1 persoon je de veiligheid gaf om jezelf te tonen. Blij…..denk je.
Tot het moment juist die persoon, die jouw de veiligheid gaf om je bloot te geven, die persoon die je toeliet tot het diepst van je ziel, jouw pijn, jouw geluk, die je toeliet tot alles….dat vertrouwen beschaamd.
Het gaat langzaam…iedere gedachte doet een steen in je hand nemen en hem boven op de ander leggen. Zoekend naar de schuldige….is die er eigenlijk? Deed die ander jou dat aan? Deed jij het jezelf aan? Liet jij het jezelf aandoen? Had die ander moeten waken voor jouw kwetsbaarheid? Had je dat zelf moeten doen? Had die ander de pijn anderen in acht moeten nemen of was dat eigen verantwoordelijkheid?
Iedere gedachte….een nieuwe steen.
En dan hij is ineens weer gebouwd. Helemaal dichtgemetseld. De stenen mogen wel in kleur. In stand houdend aan een klein deel van wat mensen nu juist zo leuk aan je vonden nu, ook al was die leukigheid voor juist die ene persoon niet belangrijk genoeg….. de rest is schlussss.