Mijn nieuwe boek - Loveshot

Beeld je eens in, je bent je kamer aan het opruimen, iets dat al eeuwen geleden gebeurd moest worden. De keiharde techno-muziek dreunt in het oren en het laat je hart sneller kloppen. Je propt wat doelloos papier in je prullenbak en zet die terug naast je bureau. je sorteert de mega stapel met wasgoed die zich in de afgelopen weken op je bank gevestigd heeft. Je komt je oude favoriete shirt tegen die ja al in geen tijden meer aangehad hebt. Je kijkt je kamer rond -waar nog van alles op de grond verspreid ligt, en je besluit dat je het wel mooi vindt allemaal. je laat jezelf op de bank vallen en je duikt achter je laptop. Eigenlijk zou je moeten leren want je hebt proefwerkweek en morgen heb je wiskunde. En het is een feit dat wiskunde nou eenmaal niet je sterkste vak is. Je weet dat je concentratie waarschijnlijk weer ver te zoeken is dus je stelt leren uit tot na het eten. Waarom zou je nog leren, want een ander feit is dat je met jouw cijfers het jaar sowieso niet gaat halen, hoe hard je ook gaat blokken voor wiskunde. je cijfers nu nog proberen op te halen is onbegonnen werk en onmogelijk althans in jouw ogen.
''Show us what you got when the motherfucking beat drops,'' schreeuw je met de radio mee. Je balt je hand tot een vuist en je begint ritmisch tegen je bank te slaan. Beneden slaat een deur hard dicht maar je hoort het niet omdat de muziek in je hoofd is gekropen en langzaam je hersenen uit elkaar laat klappen omdat het zo luid is. Één voor één vallen je fotolijstjes van je bank kapot op je vloerbedekking. Langzaam lopen er voetstappen de trap omhoog, maar ook die hoor je niet. Enkele seconden later gaat je kamer deur open, maar je hebt niks door. Een zwarte gedaante stapt binnen, een blanke man, eind twintig, blauwe ogen en zwart haar, een betere beschrijving kan je niet aan hem geven. Niets vermoedend kijk je op, je schrikt en je laptop valt op de grond. De man richt zijn pistool.
''Opstaan,'' klinkt zijn duistere maar zwoele stem boven de muziek vandaan en angstig doe je wat de man je beveelt. Je volgt zijn voetstappen tot die recht voor jouw voeten staan, de man drukt zijn pistool tegen je slaap. De radio giert nog steeds en je hebt nu pas dat de vloer en alles met je meetrilt. Smekend kijk je de man aan. Even lijkt hij van gedachten te veranderen en laat zijn pistool zakken.
''Bedankt voor de muziek,'' fluistert hij, ''Nu hoort niemand mijn schot.''
Dan gaat zijn pistool af, recht in je been. Je jeans kleurt vrijwel meteen rood terwijl je op de grond valt.Je ziet de man je kamer verlaten en je schreeuwt, maar er is niemand die je überhaupt kan horen dankzij de muziek. Je blijft verstijfd liggen, met de pijn die met geen woord uitgesproken kan worden.
Dit is wat mij is overkomen, en beeld je eens in dat je op dat moment in mijn schoenen stond...

- Dit is het nieuwe idee/begin van mijn volgende boek, and I hope you liked it (:

xoxo marie