Mijn verhaal...

Goed, veel onzin verhalen en gebroken harten verder, weten jullie nog niets over mijn verleden. en hiermee bedoel ik dan weer niet mijn kinderjaren, maar laten we zeggen, de laatste 4 jaar, die in mijn hoofd ergens wel 80 jaar lijken...

op mijn zestiende verjaardag is mijn vader overleden. we waren op vakantie geweest naar Italie. het was de beste vakantie die ik toen en tot nu toe ooit heb gehad.

mijn vader was geen moeilijke man, hij had enkel een bepaalde drift die er heel soms uit moest.
nee, hij sloeg me niet, hij misbruikte me niet, kom nou!!! hij werd soms wat chagrijnig op vakanties als bijvoorbeeld het opzetten van de tent niet lukte.
maar deze vakantie was perfect. hij was geen enkel moment chagrijnig, of boos. hij vond het zelfs grappig toen ik vertelde dat ik een italiaans vriendje had.

we gingen de 21e terug naar huis, het werd een reis van zo'n 12 uur. rond half 2 (maandagnacht) kwamen we thuis. mijn zus was niet mee gegaan op vakantie, dus die zat beneden op ons te wachten.
ik heb toen niet lang beneden gezeten. ben stiekem op internet gegaan en daarna naar bed gegaan.
5 uur later kreeg mijn vader een hartinfarct en stierf in het ziekenhuis. Hij was 48...

het was zo moeilijk voor me. de hele dag, wat zeg ik; week, heb ik in een soort van roes meegemaakt. ik had een masker opgezet, waardoor dingen minder dichtbij leken. het was mijn vader niet die overleed. ik geloofde het niet. hij was er nog wel. het is niet waar!
de crematie was een mooie dienst. ik had een gedicht opgezegd en mijn zus een lap tekst. mijn broer had twee mooie liedjes gezongen; yesterday en een nummer dat hij zelf had geschreven.
ik was er tevreden over, en ook de tijd erna heb ik een beetje wazig meegemaakt.

ik begon weer gewoon met leven, pakte de draad weer op, zonder er zelfs een moment erbij te hebben stil gestaan. stomme zet...
het lukte zo'n vier maanden lang om als een vreemde door het leven te gaan. december 2001 stortte ik in.
ik begon me dingen in te beelden. dacht dat ik mijn vader thuis hoorde komen. dacht hem 'snachts te horen snurken. en begon het steeds meer in te zien dat ik het nog lang niet had geaccepteerd dat hij dood was.
in januari 2002 ging ik naar een psychologe. het was echt een fantastische vrouw. ik kon zo goed met haar praten en zonder echt veel woorden te zeggen, begreep ze toch goed wat ik bedoelde en speelde daar weer door op in.
ze leerde me dat mijn vader wel écht weg was, maar liet me zien dat mijn vader doorleeft in mijn familie.
het heeft veel geholpen en een week voor mijn verjaardag (2 april) hoefde ik niet meer terug te komen. ik was weer een stap verder uit het rouwproces.

ik mis hem vaak. het heeft me veel verandert. de fase die elke puber doormaakt van hun 16e tot hun 18e heb ik gemist. ik ben gelijk in een volwassene verandert, zonder het hele proces met mezelf te leren kennen te hebben gemist.
nou nee, niet echt gemist, meer versneld mee gekregen. tegen mijn 17e was ik te vergelijken met een 21 jarige.

daar heb ik nu het meeste moeite mee, dat ik dat allemaal gemist heb.

nu, drie jaar later, gaan dingen op zich wel goed. je gaat je afvragen wat mijn vader op dit of dat had gezegd.
zou hij nu trots op me zijn?
maar daar weet ik het antwoord wel op; dat zou hij zeker zijn. met een grote glimlach op zijn gezicht, zou hij stralend op me neer kijken...

ja, ik mis hem. zelfs nu, nu ik over hem schrijf, voel ik de tranen achter mijn ogen, maar op een of andere manier laat ik ze niet. want ik wil niet treurig op mijn vader terug kijken. want dat is niet nodig.

hij was de beste vader en beste vriend die ik me ooit voor kan stellen. jammer dat zijn overlijden er voor nodig was om daar achter te komen...