Mijn verhaal

Het is me gelukt om alle gebeurtenissen op een rijtje te zetten en er terwijl eens diep over na te denken.

Hoofdstuk 1 - Depressie vanuit mijn standpunt
Mijn moeder heeft een depressie, ik weet er namelijk niet zoveel over, want ik wil er nooit met m'n ouders over praten

Maar wat ik wel weet, is hoe het is vanuit een ander standpunt, mijn standpunt.

Al lang voor mijn geboorte (weet niet hoe lang precies) is m'n moeder ziek en dat had natuurlijk ook gevolgen voor het hele gezinnetje (we waren maar met 3: papa, mama en ik) Mijn vader werd er ook ziek van en daardoor konden m'n ouders niet zo goed voor me zorgen. Ik zag er daardoor ook ziekjes uit (je ziet het nog op een aantal van m'n babyfoto's).

We woonden in Frankrijk (waar mama is opgegroeid en ik ben geboren). Ik heb een oma en opa in België (m'n vader is Belg) en een oma en opa in Portugal (die komen oorspronkelijk van Portugal en zijn na vele jaren in Frankrijk terug naar hun vaderland verhuist).

Mijn oma en opa moesten dus heel vaak heen en weer reizen, meestal kwamen mijn oma en opa uit België, zij hebben me eigenlijk zo goed als opgevoed, en daar ben ik hen heel erg dankbaar voor.

Jullie zullen vast denken wat een gedoe (dat heen - en weer reizen). Daarom zijn we dus toen ik 3 jaar oud was naar België verhuisd.

Ik kan me uit de tijd dat we in Frankrijk woonden en de eerste jaren in België niet veel herinneren. Ik heb wel vage herinneringen, die je je als kind liever helemaal niet herinnert, van de keren dat m'n moeder weer eens hervallen was.

Zo was ik eens met mama ergens ver weg van huis, ik twijfel nu of we wel op vakantie waren of dat ze gewoon samen met mij van huis was weg gelopen.
Wat ik wel weet is dat we daar rondliepen, ik in mama's armen en dat ze heel gek deed en ik aan het huilen was. Mijn peter en mijn vader zijn me toen komen halen en ik begreep niet zo goed wat er gaande was.

Ik zag mijn moeder soms dagen wenend in bed liggen.

Er waren natuurlijk ook leuke tijden samen met mijn moeder, waarin ze juist heel veel lachte.

Ik ben mijn moeder al minstens één keer mee gaan bezoeken in een of andere instelling en hoewel ik niet begreep wat er gaande was vond ik die plek angstaanjagend. De sfeer die er hing zorgde daar ten eerste instantie voor.

Toen ik in het derde leerjaar zat (in Nederland is dat hetzelfde als groep 5), was mijn moeder voor de zoveelste keer hervallen. Ze was rond die periode eens weggelopen van huis, mijn vader heeft me toen achter moeten laten op een feest van iemand uit de familie om haar te gaan halen. Ik wist dat mama ziek was, maar over de ziekte die ze had wist ik zo goed als niets.

Vele mensen begrijpen niks van mentale ziektes. Sommigen spotten er zelfs mee, ik heb al veel moeten aanhoren over depressies en telkens als iemand over m'n moeder schold (dat vinden sommigen blijkbaar stoer) voelde ik me aangevallen terwijl ze niet wisten waarom. Het onderwerp moeder lag en ligt namelijk heel erg gevoelig.

Ik vond het niet leuk om haar te bezoeken in de instelling waar ze zat, ik wou m'n moeder niet zo zien, ik was boos op haar, omdat ze was gestopt met haar medicatie, terwijl ze moest hebben geweten wat er dan zou gebeuren en omdat ze er niet voor me kon zijn.

Ik vroeg me af hoe het zou zijn om een "normale" moeder te hebben.

Door wat ik net vertelde ging ik haar ook niet vaak bezoeken en deed ik regelmatig erg bot tegen haar, waar ik achteraf natuurlijk spijt en verdriet van kreeg.

Na een dik jaar daar is ze een jaar stabiel gebleven.
Maar goed geraden, toen ik naar het vijfde leerjaar ging (in Nederland is dat groep 7) herviel ze weer.

De praatdokter (zo noemen we die thuis) had mijn ouders aangeraden uit elkaar te gaan.
Mijn vader had het zelf namelijk heel erg moeilijk én druk en m'n moeder die moest eens dringend onafhankelijk en zelfstandig worden (of zijn die twee hetzelfde?).

Tijdens een of andere ruzie tussen het gezin, zei (eigenlijk roepte) ze dat ze weg ging van huis.

Ik had toen ik HEEL jong was mijn ouders al wel vaak horen ruzie maken waarbij ik dan regelmatig dacht dat ze zouden scheiden, maar dit had ik op dat moment niet zien aankomen.

Ik was verdrietig en boos (op beide ouders) en gaf mijn moeder de schuld.
Mijn vader bleef wel nog voor haar zorgen en m'n ouders hebben nog steeds een enorm goede band met elkaar, ze zijn gewoon geen koppel meer.

Mijn moeder is nu ondertussen al meer dan drie jaar stabiel. Het gaat heel goed en heel af en toe controleer ik of ze haar medicatie neemt.

Ik mocht kiezen bij wie ik wilde wonen, of ik een regeling wou doen of niet, die regeling die is er niet, ik woon bij m'n vader (omdat ik het een beetje eng en ongemakkelijk vind om alleen bij m'n moeder te wonen, m'n vader in het huis woont en m'n moeder nu een appartementje heeft), maar ik mag het zeggen als ik bij haar wil slapen. Ze komt nu ook gemiddeld drie keer per week op bezoek.

Onze band is nu ook stukken beter!

Alleen ben ik wel bang om ooit ook een depressie te krijgen.

Hoofdstuk 2 - Anorexia (+ depressie) vanuit mijn standpunt
Zo'n drie jaar geleden werd mijn allerbeste vriendin + buurmeisje opgenomen wegens anorexia.

Ze was niet alleen broodmager, ze ging zich ook heel anders gedragen t.o.v. ons (het groepje buurtkinderen). Ze werd kwaad om alles en niets en dat liep vaak uit tot ruzies.

Wij (heel het groepje op A., J. en S. na) waren de schuldigen. Zij had niets gedaan of gezegd. Er ontstonden twee kleinere groepjes, haar vader ging zich ook nog eens bemoeien (hij stond natuurlijk aan haar zijde). Volgens hem was ik de schuldige. Wat helemaal niet waar is! Zij was ziek -> er ontstonden ruzies en we hebben allebei verkeerde dingen gedaan en gezegd, dat geef ik toe.

Mijn vader wist niks van wat er gaande was, totdat haar vader heeft verteld over wat hij (ZOGEZEGD) wist over de ruzies.

Mijn ouders, voornamelijk papa, bemoeiden zich nooit met iets.
Wat wel goed is want hierdoor leerde ik mijn problemen zelf op te lossen en werd ik zelfstandiger. Enkel wanneer er klachten waren (zoals hier het geval was) kwam papa er tussen en kreeg ik meestal een preek.

Doordat haar vader zich ging bemoeien werd alles alleen maar erger, de ruzies stapelden zich op en werden steeds groter, er ontstond zelfs ruzie tussen enkele volwassenen (de papa van Y., die van haar en de tante van A).

Het groepje viel uit elkaar.
Mijn (toen) beste vriendin is genezen verklaard, maar ik vermoed dat ze zich nog steeds niet goed in haar vel voelt, ook al is ze nu super populair en vind iedereen haar hot.

Ze heeft me ook bekend dat ze zichzelf niet zo lang geleden heeft gesneden (met een duimspijker) We hadden het toen over vroeger, mijn moeder en wat er allemaal gebeurd was bij ons in de buurt.

Ik zie aan haar dat het niet zo goed gaat, waarschijnlijk ben ik de enige die dat ziet omdat ik weet wat het bij mama deed.

Het zit me echt dwars, maar ik kan het zelfs niet eens tegen mijn vriendje zeggen, ik zou het wel willen, maar het lukt me gewoon niet. Ik ben zeker dat haar ouders en broertje niet zien dat ze nog problemen heeft/

Moet ik het vertellen? Ik ben er bijna zeker van, maar wat als het niet is? En als ik het wel juist heb, dan gaat ze me misschien als een verrader zien.

Of moet ik het er eens met haar over hebben?

Ik probeer het verleden achte me te laten en zou onze band heel graag weer zo hebben gelijk vroeger, maar wegens mijn vermoedens durf ik het niet en denk ik ook niet dat het ooit terug zoals vroeger zal worden.

Toch houd ik nog steeds van haar en zal ze altijd heel veel voor me blijven betekenen, net zoals mijn moeder.


Ook al was ik niet degene die deze ziektes had: ik lijdt er ook onder (en ik weet dat zij het nog moeilijker hebben), maar het heeft me veel woede, zorgen en tranen bezorgd.

Ergens diep vanbinnen heb ik littekens die er altijd zullen zijn. Je ziet ze niet, maar ze zijn er wel.

Heb je een vraag hierover of iets wat je wilt delen met mij (jou verhaal of wat je van het mijne vind, wat ik moet doen met al die vragen die ik mezelf stel): aarzel niet!
Ik vindt het leuk om jullie verhalen en meningen te horen.