mijn verhaal, een kleine uitleg, blijk van wanhoop

ik wil niet kruipen voor Hem. ik wil niet aan Hem denken. ik wil verder. het pad opgaan waar ik op liep, maar helaas nam ik dit weekend een verkeerde afslag, waardoor ik naast het juiste pad loop.

een pijn van gemis in mijn maag. een leegte in mijn hart. een verlangen in mijn hoofd. en die traan die ik maar niet wil laten om Hem.

hoe is dit nu zo ineens gekomen? ben ik dan echt emotioneel zo slap? zo zwak? zo onvoorspelbaar voor mezelf, maar voorspelbaar voor de buitenwereld?
waar ben ik toch mee bezig?

ergens wil ik vrij zijn. weer genieten. zonder mijn vriend en zonder Hem. niet vast hangen op twee mannen, één die al heb en één die ik nooit meer zal krijgen...

voor mensen die mij niet kennen en mijn verhalen nog niet hebben gelezen zullen nooit begrijpen waar ik het over heb, wat er is gebeurd en wie 'Hem' eigenlijk is.
om eerlijk te zijn heb ik ook niet echt zin om dat ellenlange verhaal uit te leggen, dus ik laat het aan jullie lezers over om mijn vorige verhalen maar te lezen, zodat je een beetje een kijk op mijn situatie hebt...

wat ik wel uit wil leggen is een kleine samenvatting. want men zal wel denken; Hem en een vriend?
ik ben in dec vreemd gegaan, mijn vriend weet daar niet van af, Hij weet ook niet dat ik een vriend heb. die actie van mij was heel stom, want Hij is een ex van mij en het had werkelijk een heel jaar geduurd eer ik over hem heen was, en ik sprong letterlijk weer in dat diepe gat.
dus vanaf dec weer stapeldol op Hem en ondertussen met mijn vriend nog aan mijn zij. ik hield van mijn vriend, hou van mijn vriend, maar ben stapel op Hem.
maar goed je leeft door, door de moeilijke tijden, door de zware nachten waar ik naar Hem smachtte. maar overleefd...
en in maart was ik weer over Hem heen. ik was trots op mezelf dat ik erdoorheen was gekomen, zonder weer voor de zwakte te kiezen. ik was trots op mijn eigen gevoelens voor Hem die ik in vriendschap wist te veranderen. trots op mijn liefde voor mijn vriend.
maar nu, na dit weekend. Hij was er. we waren uit. het was leuk, nee het was geweldig. en toen had er iets kunnen gebeuren, Hij gaf mij de kans, maar ik nam het niet aan. en daar was ik trots op. ik voelde dat ik geslaagd was voor de test, zeg maar.
maar zaterdag
verjaardag, Hij was er ook. het was geweldig gezellig, en Hij was weer lief...
ik ben niet vreemd gegaan, maar het had weinig gescheeld. wel heb ik een kus op mijn mond gekregen. een kus waardoor ik weer op het randje van de afgrond sta te klungelen.
het ligt aan komend weekend of ik er weer in stort voor Hem of niet...

ondertussen gaat het ook niet zo heel geweldig met mijn vriend, niet omdat hij dingen doorheeft ofzo hoor, ik weet het ene wereldje heel goed met het andere wereldje te scheiden.
maar dingen gaan gewoon een beetje stroef. we zijn meer vrienden aan het worden dan geliefden. dingen voelen raar.

en het stomme is zelfs, ergens wil ik ook niet echt meer. hou nog van hem en wil hem nóg niet kwijt, maar wie weet over een korte tijd wel...
ik weet het niet.

maar dat is niet het grootste probleem. mijn probleem is dus Hij... Hij gaat niet meer uit mijn hoofd en dat wil ik gvrdmm wel want Hij verdient mij niet, en ik moet Hem niet willen, Hij moet me koud laten, en ik moet verder....

verder, alleen...