mijn vriendin opvrolijken

ik kreeg rond een uur of 8 een smsje van mijn vriendin
S heeft het uitgemaakt! help wat moet ik doen? ik weet het niet meer!
ik smste terug: wat verschrikkelijk! wrom dan?? wat nu??
ze smste terug dat ze niet wist waarom, hij negeerde haar.
ik ging weer tv kijken en evenlater kreeg ik weer een smsje van haar: wil je plies naar me toe komen? ik wil alleen jullie! anders ben ik bang dat ik rare dingen ga doen!
toen ben ik naar beneden gegaan en ik vroeg mijn moeder of ik naar haar toe mocht. dat mocht.
ik heb een chocolaatje gepakt en ben op de fiets naar haar toe gesjeest. ik had hele erge haast en ik moest over een weg die half open lag dus ik fieste bijna overal tegen aan. toen ik er was zei ik even hallo tegen haar ouders en die zeiden dat ze boven was. ik pakte het chocolaatje en ging naar boven. ik deed de deur van haar kamer open en het was een beetje schemerig. ik dacht dat ik haar op haar bed zag liggen maar ik kon het niet zo goed zien. ik waagde het er maar op en toen ik dichterbij kwam zag ik haar onder de dekens liggen, snikkend, met haar handen voor haar gezicht. ik wou naast haar op het bed gaan zitten maar (wat ben ik toch onhandig!! ) ik ging op haar been zitten.. ik springde gauw weer op maar ze merkte het niet. toen ging ik weer naast haar zitten (deze keer op het bed) ik legde mijn hand op haar rug en aaide haar. ze snotterde; 'Ga weg!!' 'Ga weg!!' maar ik wist dat ze dat niet wou, dus bleef ik zitten en aaide haar door haar haar. ze huilde en schokte met haar schouders. toen zei ze zacht; 'alles is weg!' 'nu is alles over!'. ik bleef zitten en zei niks. ik keek even rond in haar kamer. toen opeens ging ze rechtop zitten en keek me aan. ze omhelsde me en ze huilde. ik dacht, oh meissie huil nou niet! dan moet ik ook huilen!! ik kreeg al waterige ogen. dat heb ik altijd. als iemand die ik heel lief vind verdriet heeft dan leef ik zo mee dat ik zelf ook haast moet huilen. ik hield mijn tranen binnen. toen keek ze me recht in mijn ogen aan en gaf me een dikke zoen. 'ohhh ik ben zo blij dat je echt gekomen bent!' ze ging weer liggen. ik heb P (mijn ex) uitgescholden en S ook en ik wist niet eens waarom en nu zijn ze boos. ik lachte, zij lachte ook, door haar tranen heen. 'lees al mijn smsjes maar' ze pakte haar mobiel en liet het zien. we lachten allebij. toen keek ze weer verdrietig. ik keek haar aan en pakte het chocolaatje uit mijn broekzak. ik hield het voor haar neus. ze moest lachen. 'hahaha maf kind!!' ik legde hem neer. nu moet ik al mijn foto's uit mijn kamer halen en mijn hele hyves veranderen. en aaaal mijn foto's van mijn mobiel halen! mijn hele leven verandert opeens! zei ze. ja, dat had ik ook toen ik het uitmaakte, zei ik. ze pakte een stapel Girlz!'s zoek jij even wat tips op tegen een gebroken hart?? oke! en toen gingen we zoeken. we kwamen allemaal maffe dingen tegen die er helemaal niks mee te maken hadden en dan moest ze weer laggen. toen heeft ze even wat foto's van haar kastdeur gehaald en we hebben nog wat gekletst. ondertussen smste ze met S, die steeds maar niet antwoordde. alleen P (mijn ex) antwoorde, over dat hij het wel zag aankomen en dat het heus niet zo erg was. en mijn vriendin smste dan weer terug JAWEL!!!!!!!! alle jongens zijn hetzelfde! blablaba.. ze was nog steeds verdrietig en toen zei ik: ik heb zin om G te bellen. (een vent die heel knap is en waar we een klein beetje verliefd op zijn, hij is alleen te oud en getrouwd) jaaa doen!! zei ze. ik belde hem en liet hem 1 keer over gaan. ik wachtte even maar er gebeurde niks. ik belde nog een keer en liet hem weer 1 keer over gaan. toen werd er terug gebeld. we waren allebij stil en ik nam op. het was zijn vrouw. hallo????
stil.... HALLO????? toen barstten we allebij bijna in laggen uit en ik hing snel op. WHAHAHAAAAAAHAHAHA
we hadden dikke lol. ze was weer blij. terwijl we lachten ging mijn mobiel weer over. ik keek: het was G.
ik keek mijn vriendin vragend aan en ze knikte. ik nam op: HAAAALLLOOWHALLLOOWWWW!! zei een mannen stem. was het hem??? hij klonk zo anders.. HALLLOWW HALLOOOOOWW zei hij op en hele maffe toon. dat deed hij om ons te laten laggen zodat hij kon zien wie we waren. we zaten met ons hoofd onder de dekens en proestten het bijna uit. ik hing gauw op en we moesten zoooooo hard laggen!! was dat hem? vroeg ik. hij klinkt zo anders! neee zei ze. dat was H, zijn broer. (die kennen we ook) ohh ik dacht al! wat heeft ie een andere stem! we moesten hard lachen. toen werd er weer gebeld. dit keer was het een ander nummer! een mobiel nummer. ik zei: is dit H???? (!) Ja!!! (mijn vriendin heeft zijn nummer) mijn vriendins moeder riep en ik klikte hem gauw weg. hij belde gelijk weer, en ik klikt weer weg. we moesten naar beneden en ik moest ook naar huis toe. ze was weer helemaal blij. dus was ik ook weer blij! ze omhelsde me en zei dat ze zooo blij was dat ik was gekomen! 'wat moet ik toch zonder jou?'
we namen afscheid en ik ging naar huis. ik had een goed gevoel. ik was trots op mezelf dat ik mijn vriendin weer wat had opgevrolijkt. op zulke momenten weet je wie je beste vrienden zijn. ik voelde me heel betrokken bij haar. ik vind het zo erg voor haar, dat ik er zelf verdrietig van wordt. ik hoop dat het snel weer goed met haar gaat.
dat verdient ze!
ze is een schat