Mijn wereld vol monsters.

Met naastenliefde, verdriet en ongeloof stap lig ik in bed, zit ik aan tafel of kijk ik naar de beeldbuis welke ik deze dagen liever vermijd. Ja het zijn de momenten onder de mensen welke ik echt mis maar na al die tijd vrees zelfs ik hier toch verdeeld over te geraken.

Kijk nou toch eens waar we mee bezig zijn mensen, kijk toch eens naar dat meisje, naar die man of naar die vrouw want in deze maatschappij is niemand nog werkelijk een vreemdeling van elkaar. Mijn vriendin kent een vriend welke een vriend kent welke met in totaliteit 6 van deze stappen jou kent en jou zelfs regelmatig spreekt.

Maar het lijkt allemaal niet uit te maken want nog gaan we massaal op stap richting het Museumplein met een eigen beeld van de realiteit maar dit neemt niet weg dat door dit contact mijn schoonmoeder wel eens zou kunnen komen te overlijden, dat mijn moeder zou kunnen komen te overlijden, mij vader of de ouders van dat nog gelukkige gezin aan de overkant.

Het doet mij echt pijn dat wij zo weinig om elkaar geven... Zijn we echt zulke monsters?

Ik ben bang voor wanneer dit voorbij is ik nooit meer hetzelfde tegen jullie aan zou kunnen kijken, hoe oprecht jullie ook zijn, mijn eerste indruk zou er best wel eens een van wantrouwen kunnen zijn.