Mijn zwakte..

Ik vraag me soms echt af.. Waarom ik zo moeilijk bepaalde gesprekken aan kan gaan.. En waarom ik soms zo'n ontzettende softie ben..

Ik bedoel laatst nog.. Ik had contact met een man.. Hij was bezet dat wist ik en ik had hem al een jaar lang afgeketst vanwege dat feit.. Toen een tijd niet gezien of gesproken ik kreeg iets met Tim.. (die ik btw ook met alles weg liet komen maargoed) vervolgens kwam ik deze bewuste man weer tegen.. Hij vroeg weer m'n nummer en ik vertelde hem weer dat ik nie zo'n trek had in een man die al bezet is.. Hij probeerde nog iets in de trend "ja maar we gaan uit elkaar blabla" en natuurlijk kon ik het toch niet laten om na lang gezeur & twee vragende puppy ogen m'n nummer te geven.. Natuurlijk kwam van het 1 het ander.. Ik was compleet in de war door m'n breuk met Tim.. En hij gaf me de aandacht die ik nodig had en beloofde me vanalles.. Ik wist ook wel dat het nooit zou gebeuren maar toch had ik niet de ballen om een grens te trekken.. Uiteindelijk hoorde ik er natuurlijk niks meer van ..dus was ik weer flink op m'n kut getrapt .. Maar weken later (toevallig de avond dat ik Y tegen was gekomen) stond hij weer voor me neus.. Hij kwam hondsbrutaal tussen mij en Y in.. En zei "kunnen we praten" hij vertelde dat ie van z'n vriendin af was en al z'n nummer zogezegd kwijt was en weet ik wat voor onzin.. En ik stond er weer met m'n domme kop naar te luisteren.. En stemde er zelfs mee in dat ie m'n nummer noteerde om het op een later tijdstip er nog eens lekker over te hebben.. Zover kwam het niet m'n vriendin kwam er tussen en schudde me wakker.. Maar als zij er niet was geweest had ik me weer gerust om laten lullen door die klojo..

ff serieus waarom kan ik nou niet hard zijn op zo'n moment ?! Zoals anderen.. Nee ik moet altijd weer begrip overal voor hebben en het goede van mensen willen zien..

En wat gesprekken aangaan betreft.. Ik ben een flapuit zeg alles wat in me opkomt normaal.. Maar aan Y vragen wat de dealio is tussen ons dat kan ik gewoon echt niet.. Ik bedoel we hebben veel contact.. Er is een klik (denk ik).. Ik voel me lekker op m'n gemak bij hem.. En allles is gewoon heel Chill.. Afgelopen vrijdag hebben we dus samen in een hotel geslapen.. Was echt super.. Mooie luxe kamer alles erop en eraan.. Dat had hij geregeld omdat we allebei geen eigen stekkie hebben waar we kunnen chillen zonder dat je gelijk weer je ouders op de hoogte moet brengen.. Geen druk.. Hij wist dat ik ff wilde wachten.. Maargoed het kwam er toch wel van natuurlijk.. Het was echt super.. ik raak steeds meer gehecht aan hem & langzaam maar zeker probeer ik hem te vertrouwen.. Maar WAAROM vind ik het dan zo moeilijk om een gesprek aan te gaan over van "zijn we een stel?" of is het een beetje scharrelen? Ik durf dat echt niet .. Daalijk vind hij me weer pushy.. Maar ik hou niet van die onzekerheid.. Of is het überhaupt raar om daar nu al zekerheid over te willen?

Ik ben echt jaloers op mensen die dus de instelling hebben van "fuck it ik doe dat gewoon" het zou m'n leven af en toe echt makkelijker maken als ik niet zo'n ei was..