Mindfucker.

Mindfucker.

Als ik in woorden zou moeten omschrijven hoe het voelt,
Zou ik zeggen, paniek, onwerkelijkheid, ongeloof, overtuiging, angst, zweverig.

En dan alles op de meest negatieve manier die je je kan bedenken.
Het vervelende aan deze ziekte is dat hoe meer je je er in verdiept,
Hoe meer je er van overtuigd bent dat het niet goed zit,
Hoe meer het geen dat tussen je oren zit werkelijkheid lijkt.

Ik denk dat de paniekaanvallen goed te vergelijken zijn met bad trips na het blowen.
Je weet wel, die eerste keer dat je blowt, of die eerste keer dat je blowt nadat je hebt gehoord,
Dat je een bad trip kan krijgen.
Want als je er aan denkt, en er bang voor bent gebeurd het,
En probeer er dan maar is niet aan te denken.
Probeer er dan maar is niet bang voor te zijn.

Dat lukt niet.
Je denkt er aan, zodra je voelt dat je aan het weg zweven bent.
Je beseft dat je niet meer terug kan en er alles aan moet doen om er niet aan te denken.
En hoe harder je er tegen vecht er niet aan te denken,
Hoe banger je word, je begint te zweten je raakt in paniek.
Je voelt tintelingen in je benen en je voelt het opkomen waardoor je zo snel mogelijk op wil staan,
En uit het niks opeens gaat praten over een onderwerp,
Op de hoop dat het stopt.
Waanideen schieten door je hoofd, angst voor wat er komen gaat.
Angst voor alles in de buurt wat niet vertrouwd is.
Je bent doodsbang dat je blijft hangen in deze trip,
Dat je er nooit meer uit komt en de rest van je leven je zo zal voelen.

En toch hoeft er maar 1 vertrouwd iemand tegen je te zeggen dat het goed is,
Er niks aan de hand is, en het is weg.
Toch hoef je maar in je eigen vertouwde bed te gaan liggen,
En het is al snel over.
Soms is zelfs iets eten of wat drinken genoeg om je gerust te stellen.

En wanneer dit allemaal niet werkt,
Ga je de meest gekke dingen doen op de hoop dat het weg gaat.
Je hoofd heen en weer bewegen, rondjes lopen.
Naar buiten, terug naar binnen, liggen, zitten, staan.
Niks lijkt te werken en je wordt steeds banger.
'Straks krijg ik hartkloppingen'
En ja hoor, op het moment dat je er aan denkt voel je hartkloppingen aan komen.
Je voelt het door je hele lichaam en je bent ervan overtuigd dat je gek wordt.

Ik denk dat het zo bij mij begonnen is.
Hypogondrie.
Ik wens het mn ergste vijand nog niet toe.
Ik geloof echt voor 100 procent dat er mensen zijn die door deze ziekte,
Hun leven hebben opgegeven.
Misschien klinkt het overdreven. Maar als je eens wist hoe het voelt.
Hoe erg het je leven kan verpesten.
Als het 's ochtends begint gaat het de hele dag niet meer weg.
Je voelt je de hele dag alsof je in een andere wereld leeft.
Alles lijkt anders te zijn dan wanneer je je niet zo voelt.
Iedereen lijkt anders te doen en andere vormen aan te nemen.

Het moment dat het bij mij begint duik ik het liefst meteen mn bed in.
Slapen. Zorgen dat het weg gaat.
Slapen en de volgende dag weer op staan op de hoop dat het weg is en even weg blijft.

Overal waar ik ga ben ik bang dat het gebeurd,
Bang dat ik een paniek aanval krijg.
Een paar jaar geleden was ik bij een concert, simple plan.
Ik zag een meisje het publiek uitgedragen worden omdat ze was flauw gevallen.
5 minuten later leken mn benen zwakker te worden en kon ik niet meer staan,
Ik kreeg het warm begon te zweten raakte in paniek.
Gelukkig zag kelly het en die bracht me naar de bar om water te drinken.
1 slok en het was weg. We stonden weer in het publiek en Kelly overkwam hetzelfde.
Slok water en het was weg, we gingen weer terug en ik had het weer. Glas water gedronken en naar buiten gegaan. Weg.
Ik durfde niet meer naar concerten.
Tot Minne wilde dat ik mee ging naar RBF.
Gedaan, uiteraard met die angst in mn achterhoofd,
En ja hoor, het ging fout.

Sindsdien ben ik nooit meer naar een concert geweest.
Hoe graag ik ook wil, ik vertik het.
Ik heb het 1 keer in de bioscoop gehad.
Hoe graag ik ook wil, ik vertik het nog een keer naar zo'n grote bioscoop te gaan.

Ik denk dat het vooral is in grote ruimtes met veel mensen,
Of in kleine ruimtes met veel mensen.
Zodra ik er ook maar een beetje moeite mee heb weg te komen uit een ruimte,
Ben ik bang in paniek te raken.
En toch heb ik er in een lift geen last van.
Maar uitgaan bijvoorbeeld vind ik dood eng.

Het lijkt met de dag erger te worden.
Een paar maanden terug bestond het alleen maar uit het verzinnen van symptonen.
En het er vanuit gaan dat ik overal tumoren had.

Over een tijdje durf ik niks meer.
En dat is de grootste angst die ik heb.