Minuten lijken uren

Helaas is het dan toch zover. De eerste keer dat er iemand in mijn omgeving op sterven ligt.
Het gaat om mijn opa. Mijn opa heeft vorig jaar een hersenbloeding gehad en is toen uiteindelijk in een verzorgingstehuis beland. Sindsdien is het eigenlijk alleen maar bergafwaarts gegaan. Hij had het niet naar zijn zin en wilde alleen maar naar huis, dit was alleen nooit meer mogelijk. Toen hij dat door kreeg hoefde het van hem allemaal niet meer en hoefde hij niet meer te leven.

Afgelopen week is hij ziek geworden en vervolgens heeft hij weer een hersenbloeding gehad. Hij at en dronk niet meer, gewoon doordat hij ziek is. Inmiddels zijn we al zo'n 3 keer opgebeld dat we naar het tehuis moesten komen, omdat hij snel zou overlijden. Mijn opa wordt nu al 2 dagen in slaap gehouden door morfine en hierdoor kost het hem minder moeite om te ademen.

Ik ben gisterochtend afscheid gaan nemen. Dit was ontzettend moeilijk, omdat toen echt het besef kwam van als ik nu weg ga zie ik hem nooit meer. Het heeft me ook 4 uur gekost voordat ik eindelijk de moed verzameld had om weg te gaan. In die 4 uur zijn er dan ook een hoop tranen gevallen. Ondertussen zag ik allemaal andere mensen afscheid van hem nemen, dit maakte het alleen nog maar moeilijker. Mijn moeder zit al 2 dagen naast zijn bed, logisch natuurlijk. Dus het huishouden komt nu een beetje op mij aan en ik probeer ook gewoon naar school te gaan. Mijn hoofd is er niet echt bij maar iedereen zegt dat afleiding me goed zou doen. Ik merk er echter nog weinig van en zit liever lekker thuis, maar ik volg hun advies maar op.

De afgelopen 2 dagen zijn we eigenlijk alleen maar aan het wachten tot er wat gebeurt en tot hij overlijdt. Om het uur whatsapp ik mijn moeder, omdat ik graag wil weten hoe het gaat en of er nog wat gebeurt. Bij elk whatsappje die ik krijg ben ik bang dat mijn opa is overleden. Deze dagen duren echt eindeloos en het afwachten is zo ontzettend zwaar..

xoxo simplyxme