Miracle Morning 45

Ik weet het niet. Het gaat de laatste tijd niet bepaald lekker. Ik doe echt mijn best om mijn 'spark' en enthousiasme terug te krijgen. Om me te storten op dingen zoals ik vroeger deed. Ik probeer echt weer, leuke dingen te doen en ervan te genieten. Maar het lukt niet.

Lezen? Ik zei begin dit jaar dat ik elke maand verslag wilde doen van de boeken die ik gelezen had, als stok achter de deur, maar, ik lees nauwelijks en de boeken die ik oppak bevallen niet. Ik heb meer boeken niet voltooid dan wel voltooid dit jaar. En elke keer als ik toch een boek pak, dan raak ik de focus al na een paar zinnen kwijt en heb ik geen idee waar het eigenlijk over gaat.
Schrijven? Nou ja, ik wilde deze maand elke dag een artikel schrijven. Iets dat ik normaal prima zou moeten kunnen, met mijn schrijftempo. Maar ook dat: lukt niet. Ik heb er nu 1,5 geschreven. Het schiet niet op. En don't get me started over het schrijven van boeken, want dat staat al sinds begin van de Coronacrisis vrijwel stil. Nieuwe schrijfopdrachten zoek ik ook niet actief naar.
Lego? Ik herken bij mezelf vooral een patroon van frustraties als ik zelf iets probeer te creëren. Ik heb de ideeën, maar het wil niet.

En naja. Het hele afvallen en meer bewegen wil eveneens niet. Ik heb nog steeds geen frisdrank gedronken sinds 9 april, dus dat is goed. Maar ik had gisteren wel een behoorlijke eetbui en me echt toezetten om flink te bewegen lukt eveneens niet goed.

En ik voel me zwak. Zwak dat ik het allemaal niet doe. Tegelijkertijd vraag ik me steeds meer af of ik niet toch in een soort burn-out terecht ben gekomen. Ik heb echt een extreem hectische periode gehad, waarbij ik maandenlang maar 1 tot 2 dagen per week thuis was en elke dag onderweg en hard aan het werk, verdeeld over meerdere opdrachtgevers, en dan ook nog eigen schrijfprojecten, sociale contacten, relatie, etc. Die periode werd plotseling volledig omgegooid naar 1 dag in de week werken, volledig thuis zitten en niemand mogen zien, om daarna een periode te krijgen met gekloot rondom taken en werkuren en extreem veel onzekerheid. Het is echt heel erg veel geweest.
En ik ben natuurlijk best een extravert persoon. Ik mis het enorm om gewoon lekker wat te doen. De dingen waar ik normaal inspiratie uithaalde, mogen niet. En dat begint na 14 maanden steeds vervelender en lastiger te worden. De muren beginnen op me af te komen. Zeker nu het huis hiernaast een wisselwoning is, met telkens andere mensen en momenteel zit ik soms hele dagen lang met geschreeuw, gebonk en geblaf naast me. En toen ik van de week even naar een winkel ging in de hoop toch het 'gevoel van eerder' te creëren, zat ik na afloop hoestend en proestend in de auto, omdat ik echt zwaar benauwd word van die klote mondkapjes.
Ik weet gewoon echt even niet meer wat ik met mezelf aan moet. Hoe ik de tijd door moet komen als ik 5/6 dagen in de week in m'n uppie ben en nauwelijks iemand zie.



Dusja.
Dat.
Ik weet het ook even niet meer.