Miracle Morning 53

Ik loop vast. Nog steeds. En ik weet niet wat het is. Ik grotendeels van de dagen niets. Behalve twee dagen in de week werken en wat Lego bouwen en lezen wil een beetje meer dan voorheen. Voor de rest lijkt het wel of niets me lukt. Ik doe echt mijn best, keer op keer. Maar ik zit vast. Het is een soort eeuwige vicieuze cirkel lijkt het wel.
Ik wil dingen, maar het lukt niet. Opnieuw begin ik het idee te krijgen dat ik meer overwerkt was dan ik dacht.

Inmiddels heb ik een stuk of 6 beginstukken voor artikelen voor mijn blogsite, maar ik loop vast. De twijfel slaat tijdens het schrijven toe en ik heb het gevoel alsof niemand op de onzin zit te wachten die ik lees. Als ik rationeel denk weet ik best dat dat onzin is, en dat m'n eerdere artikelen het heel goed doen. Maar toch... ik loop er nu op vast en ik krijg het niet voor elkaar om dat om te draaien. Elke keer probeer ik wat anders, om mezelf te motiveren, om de twijfels naar de achtergrond te duwen, om het te negeren. En elke keer lukt het niet.

Afvallen idem. Het wil niet. Ik weet niet wat er mis gaat, maar ik krijg mezelf niet gemotiveerd om echt actief in actie te komen.

Ik weet niet wat het is. Ik denk dat het vooral komt omdat ik momenteel niet echt iets heb om voor te gaan. Ik ben een vechter, maar dan moet ik wel echt een goede visie of een soort doel hebben. En dat ontbreekt. En ik weet niet hoe ik dat vuur weer in mezelf moet aanwakkeren.

Het helpt niet dat ik grotendeels van de tijd doorbreng in een huis waar ik steeds meer een hekel aan begin te krijgen. Zeker nu het huis naast me een doorloopwoning is, en mensen het vooral als vakantiestekkie zien en daardoor echt ziekelijk veel lawaai maken. De bewoners nu hebben een hond, die werkelijk non-stop aan het blaffen is als de mensen weg zijn. En als ze er wel zijn, zijn de kinderen druk in de weer en hoor ik enorm veel gebonk.
Ik heb een schutting die nog steeds niet af is, en waarbij iedere communicatie ontbreekt. Ik heb al weken niemand gezien en als ik bel, wordt er gezegd dat ik word teruggebeld, wat vervolgens niet gebeurt. Echt lekker in de tuin zitten kan dus niet, tenzij ik de hond binnen houd. Die gaat er anders vandoor.
Project Lego sorteren is één grote bron van frustratie van me. Het duurt te lang. Ik zit té lang in de zooi. Ik overzie het zelf niet meer en mijn vriend is hier ook niet vaak genoeg om echt samen flinke meters te maken. Daarnaast vind ik het ook wel fijn om - als we elkaar zien - we niet alleen maar aan het opruimen zijn.

Ik zou zó ontzettend graag ergens anders heen willen. Dit huis en ruim 9 jaar irritaties achter me laten. Maar de stijgende huizenprijs maakt het voor mij als freelancer onmogelijk. Of ik moet voor zeker 1300 euro per maand in een kleiner huis dan nu willen huren. En als ik niet snel wat meer ga verdienen dit jaar, zal het me nooit lukken om te kopen. Want ik verdien nu wel echt te weinig.
En urgh.

Erbij opgeteld heb ik wat gezeik met een vriend van me. Die eigenlijk vooral laat zien dat vriendschap eenrichtingsverkeer is en dat hij alleen tijd voor me heeft als er geen meisje is waar hij met z'n lul achterna loopt, of wanneer er niets te halen valt voor hem (zoals iets dat ik dan voor hem heb gekocht). Deze week zijn er wat dingen gebeurt die eigenlijk voor mij de druppel waren en ga er binnenkort mee over in gesprek met hem.
De zoveelste vriendschap waarbij het op deze manier gaat.

Ik voel vooral veel frustraties en verdriet in me. En ik doe echt mijn best om positief en gemotiveerd te blijven. Ik begin alleen echt het gevoel te krijgen dat ik alles al geprobeerd heb en geen steek verder kom.