Miracle Morning 7

De motivatie om voor mijn opdrachtgever te werken, daalt met de minuut. Ik heb daarnet alvast mijn mail gecheckt en bijna lachend lees ik wat me nu weer gevraagd wordt.

Mijn leidinggevende van de afdeling, kan geen leiding geven. Ze is ook maar in de positie gezet, maar toch.. het is echt tenenkrommend om te zien. In een bedrijf waar iedereen vooral door elkaar roept wat er moet gebeuren (en iedereen vindt vooral iets anders) is zij vooral bezig met óveral ja op zeggen. Het proces, zoals beschreven staat hoe dingen aangepakt moeten worden, negeert ze keer op keer.
"Kun je springen?" roept iemand van een totaal andere afdeling.
"Tuurlijk, hoe hoog?"

Het besef bij het bedrijf is van de week binnengekomen: er moet meer seo geschreven worden (en of ik dat dan in loondienst wil doen).
Ik roep letterlijk al maanden dat ik door alle verzoeken over het schrijven van teksten niet toekom aan de seo-teksten. En toen kreeg ik een maandje lang een dag extra erbij. Maar goed, inmiddels zijn daar drie dagen vanaf gehaald.

En goed... nu krijg ik opeens per mail de vraag of ik even een seo-tekst wil schrijven, moet morgen af zijn want dan gaat het product live. Eh? Ik moet vandaag al twee teksten voltooien. Daar heb ik dus geen tijd voor? Vervolgens een mail of ik dat dan dinsdagochtend kan doen, even extra uren maken. Heel lief dat ze meedenkt, maar na het telefoontje afgelopen week voelt deze niet lekker. Daarbij: morgenochtend ben ik bij een digitale netwerkmeeting,dus ik heb aangegeven dat ik dat helaas niet red. En zometeen wil ze bellen. Prima...

Wel spannend, want dan ga ik dus aangeven dat ik niet in loondienst ga. En ik heb geen idee hoe ze gaat reageren. Wat dit voor een gevolgen gaat hebben weet ik ook niet.
Ik sta achter mijn keuze om het contract te tekenen met de andere partij (Woensdag begin ik, ipv dinsdag, kwam hen net wat beter uit), want uiteindelijk moet je kiezen voor zekerheid. En bij dit bedrijf heb ik dat allang niet meer. Sterker nog: daar ben ik al vanaf het moment dat ik er zit op mijn hoede geweest. Ik had namelijk al heel snel door hoe hard het verloop daar is qua personeel en ik heb al die tijd gedacht: ik kan de volgende zijn.

Blijkbaar - als ik mijn collega moet geloven - zijn ze heel erg blij met me.
Ik zie het alleen niet?


Verder. Corona... Opeens ken ik twee mensen met corona. Iemand in de familie. Het is de vrouw van de broer van mijn oma. Ze is al aardig op leeftijd en heeft zware astma. Ziet er dus niet al te best uit. En iemand die zelfs jonger is dan mij, een collegaschrijfster is ook getroffen door Corona. Ik vind het echt heel heftig en ook wat beangstigend. Tot deze tijd was het een ver van mijn bed show. Nu zijn er daadwerkelijk twee mensen die ik ken die het hebben. Bluh..


Weekend was heel fijn. Vriendje was hier en heeft me een stuk geholpen met de tuin. Hij heeft daar echt toffe ideeën bij en waardeer zijn hulp enorm.


Goed.. Nu dus aan het werk. En zometeen dus aangeven dat ik niet in loondienst ga.