missen*

Vandaag dacht ik; Ik ga ff kijken op de site van het dierenasiel hier in Groningen.
Mijn schoonmoeder plaatst namelijk regelmatig hele lieve plaatjes van honden die een baasje zoeken.
En ELKE keer doet het me pijn dat ik 'nee' tegen mezelf moet zeggen. Sommige hondjes zijn zóó sneu, die verdienen een fijn thuis. Net als katten e.a. diertjes.

Maar goed.

Ik was dus op de site aan het kijken en ik schrok me de tyfus van de hoeveelheid terriërs die terug worden gebracht.
Wat een diep zielig ellende van de 25 honden zijn er 8 terrier. Een paar zijn bastaard en een paar zijn Herder.
Maar veel meer terriers..

Meet Jimmy:





Een hondje met 1 oog. Zwaar verwaardeloosd, broodmager aan een lantaarnpaal vast gebonden.
Tijdens het verblijf in het asiel kwamen ze erachter dat hij zijn jonge leventje niet anders gewend moet zijn geweest dan een kennel zoals die in het asiel.
1x is hij meegenomen door een kandidaat, maar Jimmy is het leven in huis niet gewend en werd daarom weer terug gebracht.

En dan komt het hondje uit 2010...Nog zo jong en dan al zo'n kutleven. De mensen bij het asiel zijn verbaast dat hij nog zo goed met mensen om kan gaan. (vertrouwen is niet compleet verdwenen, zeg maar)


Als wij poes niet hadden, had ik serieus overwogen hem in huis te nemen.
Alleen ik kan hem niet begeleiden, ben overdag weg, net als mijn vriend. We hebben een HELE grote tuin. Dat is wel heel fijn voor een hond. Maar zo lang alleen zijn overdag wil ik een hondje gewoon niet aan doen.
Het wil beweging hebben, aandacht en liefde.

Ik baal...Ik ben verliefd.

Vroeger had ik zo'n type hond. Een bruine met een wit befje. Zijn naam was Reno.
Ik kan me zelfs nog herinneren dat ik de hond ging halen samen met de vriend van mijn moeder.
We waren bij één of andere shady honden dealer die Deense Dogs en pitbulls fokte. Ik heb een donkerbruin vermoeden dat het ging om vechthonden.
Ik weet ook nog precies in welk huis het was en hoe vol het er was met honden.

Natuurlijk was ik als kind helemaal gek op de Deense dog en wilde die direct mee nemen naar huis.
Maar mijn moeders vriend nam Reno mee. Een Pitbull.
In het begin was hij agressief. De vorige eigenaar had de hond geprobeerd af te richten als vechthond.
Gelukkig was Reno nog pup, dus die agressie was er héél snel uit. Mijn broertje en ik waren 4 en 5 jaar oud en hingen voortdurend om de nek van de hond.
Hij werd ons maatje, wij werden die van hem. We speelden buiten met hem, we knuffelden met hem, we gaven hem dezelfde snacks als de snacks die wij kregen.
(koekes...Als Reno geen koekje kreeg, hoefden wij ook niet )
Hij deed niemand een vlieg kwaad. Zijn kaken en zijn ogen zagen er wat gevaarlijk uit, maar er zat geen druppel kwaad bloed meer bij. Als mijn broertje en ik dan terug kwamen van een weekend bij papa...Dan zat hij al zeker een half uur voor de deur te wachten. En als hij ons dan aan hoorde komen, sprong hij als een hyper kind zeker een kwartier lang gaten in de lucht van blijdschap.

Nu mis ik hem nog meer...</3

Helaas gingen mijn moeder en haar vriend na 10 jaar uit elkaar. Reno zal wel 7 of 8 zijn geweest toen we afscheid moesten nemen. Ah bah...HEt moment van dat afscheid doet me nu nog pijn.
En ik mis hem nu nog steeds. Best wel heel erg.

Dit ben ik samen met mijn broertje. Tussen mijn voeten geklemd, zit Reno. Onze Reno



Liefs,

Inoue