mistakes

I fucked up.

Soms maak ik domme fouten. Stomme acties waarvan je weet dat je er alles aan zou doen
om ze terug te draaien.

Vanmorgen werd ik wakker, hij lag naast me, maar hij was er niet.
Een blik in zijn ogen zo ver weg dat ik er stil van werd. Speechless
Dat rare onderbuikgevoel dat ik de laatste paar dagen had kwam meteen weer naar boven.

Hij wilde even tijd voor zichzelf zei hij, omdat het te snel gaat. En er nog zoveel dingen voor hem zijn
die nog niet zijn afgesloten. Ik voelde het al. Ik vroeg het hem wel 10 keer van te voren.

Die woorden, die ik godverdomme ook nog compleet begrijp, deden pijn. Heel erg pijn, alsof
iemand een stomp in mijn maag gaf en me stond uit te lachen.
Alles werd zwart en ik voelde tranen stromen en 100 gedachten door mijn hoofd razen.
Ik wou zo snel mogelijk weg, naar buiten... zijn armen niet meer om me heen voelen
omdat dat alles het nog veel moeilijker maakte. Weg met de tranen en de schaamte.

Thuis liep ik heen en weer door het huis, alles was te veel.
Ik ging naar een vriend toe om te praten, en sprak hem nog via sms.
Ik zei dat ik rustig was en dat alles goed ging, dat ik hem niet door de war wou maken.
Maar het ging niet goed, ik voelde me vreselijk en dronk te veel whisky cola, ging naar huis,
viel in slaap, werd wakker, lag in bed als een zombie en viel weer in slaap.

Toen ik brak wakker werd had ik 3 oproepen gemist, en 2 lieve smsjes.
Ik wist dat ik het had verkloot, ik werd wakker met een schuldgevoel zo groot en
spijt zo diep, maar geen woorden. Geen enkel nuttig woord om het goed te praten.
Je slecht voelen is geen reden om te gaan drinken,we all know that. WTF is wrong with me?

I fucked up.

Ik stel hem teleur omdat hij fel tegen drank is en ik juist op het moment dat ik
helder moet zijn en mijn (en zijn) emoties en gevoelens moet verwerken er van weg loop.
Doordat ik dacht dat hij me in de steek liet, liet ik hem in de steek..
Ik realiseerde me ineens heel goed waarom mensen ervoor kiezen niet te drinken.

Morgen gaan we praten, ik hoop dat ik dan de juiste woorden vind.
Als ik hem verlies, ben ik het zelf schuld. Maar de angst hem te verliezen(terwijl ik hem
nog niet eens heb) is zo groot dat ik er misselijk van word en er niet van kan slapen.

Mijn liefde voor hem is in zo'n korte tijd zo groot geworden dat ik zelf soms niet eens weet
wat ik er mee aan moet, logisch dat hij het ook niet weet. Kon alles maar iets minder intens zijn!
Dat zou dingen zoveel makkelijker maken...

Love is killing sometimes.