Molly R.I.P 25-05-'06

Vandaag hebben we onze hond laten inslapen. Het is bijna de ergste dag van m'n leven. Ik kon hem al 15 jaar. Ik heb nooit iets anders gezien als ik uit school kwam. Hij kwam altijd naar mij toe. Iedereen kon gewoon leuk doen met hem.

Molly was een poedel, alleen niet zo lelijk geknipt. Het was een gewone lieve hond. Nou eigenlijk meer hondje, want hij was niet echt heel groot. Hij was zwart, maar werd steeds een beetje grijzer.

M'n moeder Zij vorig weekend al: 'Jeroen, we gaan maandag een afspraak maken met de dierenarts voor Molly'. Ik wist natuurlijk al dat dat er heel lang al aan zat te komen. Maar ik wist zelf ook dondersgoed dat hij het niet lang kan volhouden. En om hem door te laten leven tot hij zelf dood gaat is zoo zielig, maarja toch wil je dat hij door blijft leven.

Maandag had me vader de dierenarts gebeld. De afspraak was dinsdagavond om 8 uur. Jaa, daar had ik dan nog maar 24 uur de tijd om van Molly te genieten. Dan vliegt de tijd pas echt snel.

Dinsdag werd ik dus al om 5 uur wakker, omdat ik een nachtmerrie had, het ging alleen over mij en me zus. Maar dat was ook niet echt een droom met een leuk einde. Nou ik naar school toe, met zoiets al in me achterhoofd, maar gelukkig waren er genoeg mensen om me af te leiden. Pas toen ik naar huis reed had ik al zoiets van, nog maar een paar uurtjes.

Rond half 8 gingen mijn vader, Molly en ik met de auto naar mijn zus, want die wilde ook mee. In de auto zag je hem al een beetje liggen, volgens mij voelde hij het al aan dat hij er binnen nu en een half uur niet meer zou zijn. We komen daaraan en er was helemaal niemand, ik hoopte daarvoor gewoon dat het zoo druk was, dat hij nog lang niet aan de beurt zou zijn. Maarja dat was tevergeefs. Iets voor achten werden we naar binnen gehaald en zag ik Molly al bij de deur staan, hij wilde namelijk weg. Toen stond hij op zo een bankgeval. Hij kreeg als eerste een kalmeringsmiddeltje, zodat hij wat rustiger werd, dat duurde redelijk lang, want hij wilde niet. Hij wist zelf ook wel dat het niet verder kon, maar hij wilde ook niet weggaan.

Toen hij eenmaal rustiger werd, kwam de dierenarts met nog een prik en vertelde ons dat hij nu een overdosis slaapmiddel kreeg. Nou toen hield ik me tranen niet meer binnen. Het hondje waar ik 15 jaar mee heb geleefd was er geleidelijk aan niet meer. En hij bleef maar door bewegen.

Het hondje is er niet meer. Ik kan het nog steeds niet geloven. Op de terugreis lag hij in de auto en ik bleef maar naar hem kijken, en ik bleef hopen van: wordt alsjeblieft wakker, want ik houd het niet vol. Maar hij werd niet wakker. Toen we thuis aankwamen, begon me andere zus ook al te huilen, en me moeder begon er snel achteraan. Wij hebben zoveel met hem meegemaakt. Dat is gewoon niet in woorden uit te leggen. Toen heeft m'n vader een kuil gegraven en hebben we hem met mand en al begraven in de tuin. Dit is en was het liefste hondje dat ik ooit in me leven heb gehad.