mooie herinnering om je kut te voelen

jezus hey, hoeveel ellende kan een mens aan?
ik wordt nu al 6 dagen trillend wakker, de hele dag spookt er maar 1 ding door mijn hoofd.
als ik wakker wordt schieten meteen alle dingen door mijn hoofd
als ik werk zit er maar 1 ding in mijn hoofd.

alles moet uit mn hoofd, alles moet echt heel ver weg uit mn hoofd.
ik heb gisteren besloten terug te verhuizen naar mijn moeder, mn vrouw hoorde t en ze belde me op om te vragen wanneer ik ging, alsof ze niet kon wachten. wat waarschijnlijk ook zo is, dan kan zij terug het huis in, heeft ze eindelijk dr eigen plekje.

Het klinkt heel gemeen en zo bedoel ik het niet, maar ik gun haar het eigenlijk niet. zij doet me al deze ellende aan, ik wil dit ECHT niet, en ik geef haar wat zij wil(volgens mij heb ik dit al gezegd).

alleen wakker worden, is verschrikkelijk, de katten springen op het bed en willen eten, maar t is nog veel te vroeg. ze zeuren om eten maar ik kan geen geduld opbrengen om ze aan te halen en zo. Die katten hoorden bij ons samen, waren een beetje de kinderen, nu zijn het dieren, die in hetzelfde huis als ik wonen en daar is alles mee gezegd, ik was zo gek op ze, zo lief en onbezorgd, net als nu, maar nu wil ik ook onbezorgd zijn, nu heb ik geen enkel gevoel tegenover ze. ze herinneren me alleen maar aan hoe gek zij op mijn vrouw waren en mijn vrouw op hun.
als zij weer terug het huis in gaat dan zullen ze het weer beter krijgen.

Niet te geloven dit, en ik wil dat t n droom lijkt en dat ik denk dat ik wakker wordt nog maar dat is al vergaan, ik weet dat het echt is en zo'n droom kan je nooit zo lang dromen, dan was je allang wakker geschrokken.

Welke keuzes moet ik maken? welke dingen moet ik denken? al die dingen vliegen door mijn hoofd, ik moet gewoon beslissingen nemen zodat ik in ieder geval vrede ermee kan hebben, dat kan ik niet.
Wat me ook verteld wordt en wat er dan ook eignelijk wel of niet waar is, voor mij is het allemaal gewoon opeens gebeurd, zonder slag of stoot, zonder gevecht, zonder er voor elkaar te zijn. en dat kan ik maar niet verkroppen, alsof onze liefde niks betekend heeft. alsof ze me "een spuitje geeft"

en nu nu zit ik alleen, zonder haar en ga naar mijn moeder, het moet, ik weet niet of ik er zometeen nog blij mee ben, maar ik heb geen keus, ik moet wel, dat huis lijkt zo onmenselijk groot nu, dat huis, de kleur van de muren, de laminaat op de vloer, de meubels, alles is wat wij graag wilden samen, wat wij uitkozen om ons huis mee in te richten. op de vensterbank staan dingetjes om t gezellig te maken, maar dan wel gezellig met haar erbij, nu is t zooi, die ooit iemand heeft neergezet om het gezellig te maken, nu is het niet gezellig in huis, stil, koud en leeg. pijn krijg ik ervan, van dat huis, hoe erg t ook is, daar kan ik alleen niet zijn.
daar horen wij samen, niet iemand alleen.

hoop dat zij dat ook inziet, maar dan zal ze mij niet bellen..........

hoeveel kan een mens verdragen, hoe sterk moet je zijn om dit te overleven. hoeveel kracht en hulp van mensen moet je hebben om hiermee om te kunnen gaan? je merkt maar weer hoe kwetsbaar je kan zijn. heeft niets met vertrowuen of geborgenheid of wat ik ook noemde in eerdere verhalen te maken, je merkt gewoon hoe kwetsbaar je kan zijn door zoveel te houden van iemand.

en elke keer als je van iemand houdt wordt je weer zo kwetsbaar, heeft niets met jezelf of die persoon te maken, dat is gewoon menselijk, dat heeft iedereen, iedereen heeft pijn als je de relatie verbreekt, zelfs degene die de relatie verbreekt, daarom snap ik niet dat mensen dat kunnen, je hebt toch om diegene gegeven, er moet altijd wel een heel klein beetje zijn, en zelfs door dat hele kleine beetje kan je t niet maken, is onmogelijk. en toch lukt t mensen........ ze zijn eignelijk helden, alleen helden doen de goeden geen pijn, die zijn er juist voor hun, dus eignelijk zijn t juist geen helden, het wordt steeds ingewikkelder.

hoe je t ook wendt of keert, ik zal het nooit begrijpen, als je wist hoe wij waren en hoe ik dacht dat zij ook van mij hield, dan kan je dit niet begrijpen, je wil t begrijpen, maar hoe meer je erover nadenkt, hoe onbegrijpelijker het wordt, en stoppen met erover nadenken lukt ook niet, het beheerst je hoofd, het is een obsessie, en obsessies zijn geen goede dingen. obsessies beheersen je hele leven. en daar wil ik vanaf, maar ik kan er niet vanaf, wat ik ook doe, het lukt echt helemaal niet.

ik dacht dat als ik mn ring afdeed dat zou helpen dan voelde ik m niet, en raadt es wat, ik voel m ook niet meer!!!, en nu is dat hetgene wat me eraan herinnerd. maar wat ik al zei, die ring symboliseerd iets waar zij niet meer aan mee wil doen, dus eigenlijk is ie waardeloos. wat ie ook gekost heeft, hij is waardeloos.

alles is voor niets geweest, al die mooie dingen zijn uitgelopen op de ergste ellende die een mens kan hebben, alle mooie herinneringen, van de eerste kus tot hoe ze er op de bruiloft uitzag, tot de dag dat ze terugkwam van bewonersvakantie, al die dingen zijn voor niets geweest, ze maakt elke mooie herinnering een reden om me kut te voelen......