ave,
slaperig deed ik mijn ogen open , rekte mij eens uit ,
en keek ik in de spiegel voor mij,
tot mijn stomme verbazing stond daar een man die ik nooit eerder gezien had,
een oude man, gehavend door de tijd...we keken elkaar een lange tijd verbaast aan,
echter verbrak hij de stilte,
door mij te vragen wie ik was...
''wie ben ik? wie ben jij? of is het wie zijn wij?''zo verwarrend...
we zijn twee personen , gelijk aan elkaar en toch o zo verschillend,
hij is degene wie iedereen ziet,
en hij is de enige wie ziet wie ik echt ben,of nee, hij is of juist was ...
een klein jongetje die maar een ding zeker weet,
dat hij NIETS zeker weet...
de filosofen worden tot de wijste mensen op onze wereld gerekend ,
terwijl ze niets anders doen dan als een klein kind vragen maar blijven stelen,
of zijn ze daarom juist zó wijs?
ze blijven verwondert en blijven vragen,
ze zijn niet ''ingeslapen'' in ''antwoorden'' en ''logica'' ,
die de rest als iets vanzelfsprekend heeft genomen...
ik keek diep in de ogen van de oudere mijzelf in de spiegel en antwoordde voorzichtig ;
''ik weet niet wie ik ben, maar ik weet dat jij mij niet bent...''
plots zag ik daar een kind in de spiegel en voelde ik mij oud,
het was tijd om mijn ogen weer eens stevig dicht te knijpen,
en mijn andere ik gedag te zeggen...
faithfully yours
The TeaRat