my broken heart..

Ik vind het moeilijk om hierover te beginnen.. omdat het gaat over mijn eerste echte liefde. Gister kwam ik erachter dat het nu echt voorbij is. Hij vind een ander leuk. Maar waarom kwam dat zo hard aan? We hebben al maanden niets meer. Dus eigelijk zou ik gewoon blij voor hem moeten zijn. Maar het was voor mij nog niet over. Ik bleef hopen dat het weer goed zou komen. Het zou allemaal weer worden zoals het eerst was. Maar was het eerst wel zo goed? We hadden geen tijd voor elkaar. Alleen op bepaalde dagen en tijden. Nooit eens spontaan omdat het niet kon of niet mocht. Het werd normaal, de dingen die we deden op die dagen werden standaard. Ik kende hem ook niet goed.. want het was liefde op het eerste gezicht. We praatten niet. Als we elkaar zagen dan deden we andere dingen terwijl het juist zo belangrijk wat dat we gingen praten. Dat bedenk ik mij nu pas. Hij had dat al door. Daaom heeft hij ook gezegt na 9 maanden dat we niet langer zo door konden gaan. Het is een gevecht geweest van begin tot eind. Tegen vooroordelen, mijn vader en tijd. Rassisme is ook wel een van de domste dingen die er bestaan. Vooral als het zo'n lieve jongen is als mijn ex-vriend.

Wat een woord trouwens ex. Het klinkt ook zo definitief. Echt dat het helemaal over is. Iets wat ik dus niet wou. En dan lees je een verhaal. 1 verhaal dat je helemaal van slag kan brengen. Heb het eerste meerdere malen gelezen. Huilend.. Het deed me gewoon pijn. Het liefst wil je dan naar iemand toe die je begrijpt, die je kan troosten. Maar wat als die gene dezelfde is als de persoon die je pijn heeft gedaan? Dan begin ik in mezelf te praten. Hele verhalen in mijn hoofd over wat ik tegen hem zou zeggen. Dikke tranen rollen over mn wangen. En je voeld je plotseling heel alleen. Dus ik smste een vriendin, en zij begreep me. Ze begreep me precies. Zij bracht me ook op het idee om hier te gaan schrijven. Te lang heb ik gevoelens niet verteld, alleen opgekropt. Doen alsof alles goed is. Rond lopen met een masker op.

Nu ik hier zo schrijf, voel ik me al beter. Ik vertel mijn verhaal zonder dat ik een gezicht zie. Zonder dat iemand mij kan uitlachen of zeggen dat ik eens normaal moet doen. Het zijn gewoon mijn gevoelens. Ik heb nu het gevoel als of iemand zegt:" Het is goed wat je doet. Het mag. Je mag huilen, je mag pijn hebben. Ik begrijp het."
29 nov 2006 - bewerkt op 30 nov 2006 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Linn.
Linn., vrouw, 34 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende