My lifa part 2

Zoals beloofd, hier deel 2..

Sindsdien ging het meer en meer bergaf, het begon met 1 klein sneetje in mijn hand, maar al snel vorderde het.
Eerst in mijn handen, raar genoeg merkt niemand het als de binnenkant van je handen vol sneden staan..
Toen, kreeg ik meer en meer aandacht van jongens . Ik kreeg men eerste, tweede,....liefje. Spijtig genoeg waren ze niet allemaal een even goede invloed.. 1 van hen sneed zich ook.. We maakten een afspraak, als hij zich sneed, zou ik me snijden, en omgekeerd. Natuurlijk minderde het snijden want ik wist dat als ik mezelf zou snijden, ik hem ook zou raken.. Maar ik stopte om volledig foute redenen.. Toen hij me dumpte, was ik een wrak. Niet enkel mijn handen, ook mijn armen, maar vooral veel mijn heupen stonden vol krassen.
Ik was toen ongeveer 16 jaar. Na een half jaar, besloot ik dat er een einde aan moest komen. Niet aan mijn leven, maar aan het snijden. Aan de negatieve gedachtes. Ik weet niet echt wat me gedreven heeft..
Oh ja.. Natuurlijk waren mijn ouders het ondertussen ook al lang te weten gekomen dat ik me snee. Alle scherpe spullen werden van me afgenomen ( natuurlijk niet het mes dat ik verborgen had). En ze straften me...
Ipv hulp te zoeken, strafte ze me en waren ze boos.. Ik wil en kan deze reactie helemaal niet begrijpen. Als ze misschien hadden proberen te begrijpen, of eens zouden luisteren,...

Sinds die dag heb ik me amper nog gesneden, ik vind dit een hele prestatie. Het ging in stijgende lijn met mijn emoties. Spijtig genoeg niet met school.. Ik heb grote faalangst ontwikkeld,...
Ik heb nu ook een leuke vriend die niet alles van mijn verleden kent, maar wel dat ik me ooit heb gesneden ( ik kon ook niet anders,hij stelde zich vragen bij de littekens).

Spijtig genoeg is de relatie met mijn ouders nog altijd slecht en heb ik nog steeds problemen met praten over mijn gevoelens. Alleen verwerk ik ze nu anders. Ik speel piano om me af te reageren . Zo heb ik bv op de begrafenis van mijn opa afscheid genomen met een stukje piano.

Volgens mij kunnen mensen je niet verplichten om te stoppen met snijden.. Je moet er zelf voor willen gaan 100% , en zo stilletjes afbouwen. Alleen dan lukt het echt.

Aan alle mensen die met zo een probleem zitten / zaten:
Veel sterkte, jullie zijn sterk. Denk veel na, over jezelf en over de wereld. Er schuilt overal iets goeds achter.
Vertrouw jezelf. Jullie kunnen het, en als je iemand nodig hebt om te praten. Stuur me mar gerust een privé berichtje.

Big love,
Lostinside