My life Story

Ik ga vandaag mijn verhaal vertellen, misschien herkennen sommige mijn naam van andere verhalen ik heb deze weg gegooid en wilde nu opnieuw beginnen dus vandaar mijn life story.

0-5 jaar

Mijn naam is Lizzie (Lizz) ik ben geboren op in een klein dorpje vlak bij Eindhoven, en heb een broer en een zus. Iedereen vond mij niet erg spraakzaam toen ik wat ouder werd. Ik wist wel hoe ik moest praten maar wist niet hoe, ik was bang voor andermans reactie's. Mijn zus kon namelijk heel heftig reageren op de kleinste dingen. Daarom werd ik op de school ''De Beemden'' gezet, een school voor kinderen met ernstige spraak-taalmoeilijkheden (Vooral voor kinderen met hele ernstige handicap).

Naderhand ik langer naar die school ging hoe meer ik me er thuis ging voelen. Ik maakte zelf nummers met tekst en zong ze. Toen hoorde mijn juf dat en die zei tegen mijn ouders dat ik veel ste goed was voor die school en dat ik wat hoger hoorde te zitten. Van ''De Beemden'' ging ik naar ''De Horst'' dit was ook een school voor spraak-taalproblemen maar net een stapje hoger.

Alleen thuis ging het ook heel slecht die periode mijn moeder kant van de familie viel uit elkaar en kregen onderling veel ruzie, ook met mijn zus konden niks fatsoenlijks doen ze was heel lastig en ging over elk klein ding wel boos worden en schreeuwen. Mijn ouders hadden dit ook in de gaten en wisten dat mijn zus ook iets had van een problematiek maar niet wat. Omdat het thuis heel slecht ging ging ik een klas lager.

6-12 jaar

Ik was op school ook het bange meisje die niks durfde te zeggen en die heel kwetsbaar was, ik werd veel gepest omdat ik niet het mooiste kind was en omdat ik een zwak schakel was. Ik kreeg wel een paar vriendinnen alleen woonde ze allemaal best wel ver weg ik kreeg een hele goede vriendin namelijk Tammi . Ook ging ik weer een klas omhoog.

Maar omdat ik het thuis heel slecht had met mijn zus en met mijn moeder die altijd wel huilde en ik geen aandacht kreeg raakte ik in een hele erge dip. Ik werd gepest bij het sporten en werd altijd lelijkerd genoemd door iedereen. Ik werd vaak chagrijnig op school en pestte een van mijn vriendinnen, thuis liet ik er niks van weten omdat ik mijn ouders het niet moeilijker wilde maken. Ik heb toen veel nagedacht om zelfmoord te plegen, mijn thuis voelde niet als een gewoon huis! Ik wilde andere ouders die niet zo verdrietig/gefrustreerd waren en een andere zus die niet om alles een probleem maakte. Mijn broer zei ook regelmatig tegen me dat het allemaal wel goed ging komen. Hij was de enige in mijn huis die iets om me gaf terwijl hij het ook allemaal lastig vond.
De enige rede dat ik geen zelfmoord wilde plegen was omdat ik mijn ouders geen pijn wilde doen en ze niet in nog meer problemen wilde laten raken.
Ik heb toen besloten dat ik niemand wilde pestte en juist meer positieve dingen wilde zien.

13- 15 jaar

Naar de middelbare school wilde ik een nieuwe start maken alleen kreeg ik een ongeluk met mijn knie, mijn knieschijf was uit de kolom. Ik moest 6a 7 weken met gips lopen en herstellen van ongeveer van 5 maanden. Dit maakte het niet echt makkelijk voor mij omdat ik een nieuwe start wilde maken ook in deze maanden kreeg mijn broer een epilepsie aanval waar hij heeft veel last van had gehad met slapen en met intensieve/minder intensieve dingen. En mijn moeder had tijdens het sporten haar enkel gebroken op 5 plaatsen, ze moest ongeveer 2 maanden in het ziekenhuis blijven. En mijn vader had op dat moment een 50 uren baan en moest ik, mijn zus en broer alles doen in het huishouden. Dit viel niet mee mijn zus hield niet van veranderingen en ging vaak ruzie maken met mijn broer en ik stond er tussen in, ik ging die tijd vaak huilend naar bed waarom moest ik zo leven?

Toen mijn moeder thuis kwam had ze een herstel van ongeveer van 9 maanden, die periode hebben mijn ouders het extra zwaar gehad om een fijne sfeer in het huis te hebben. Ze vroegen ook veel artsen en therapeuten hulp voor mijn zus maar ze zeiden dat er niks mis mee was ze verklaarde mijn ouders voor gekken.

Ik was nog steeds vrij depressief naar school gegaan en zeker toen mijn knie schijf de tweede keer uit de kolom ging ik was zo boos waarom kreeg ik deze k*t zooi, in het ziekenhuis zeiden ze dat ik een heftige operatie moest ondergaan maar de wachtlijst was groot en ik moest wachten. Op school ging de's tijd ook minder mijn beste vriendin Tammi gaf alleen aandacht aan jongens en ik was lucht voor haar geworden terwijl we een 10 jaren hartsvriendinnen waren ik had het vaker aangegeven maar ze luisterde niet ik verliet haar en ging naar een nieuw groepje, dit was zo'n typische meiden die over alles roddelde en hun mond niet stil konden houden. Tammi vroeg om vergiffenis maar ze viel weer terug in haar oude gewoontes.

Eindelijk kreeg ik na twee jaar tijd toch mijn operatie ik was niet echt bang ik wist wat er ging gebeuren maar na mijn operatie gaf ik het eigenlijk op ik wilde zo niet meer leven en ik had telkens pijn aan mij knie en bij de fysio therapie moest ik ook huilen ik haatte mijn leven met mijn knie, mijn ouders en mijn zus.

Na mijn operatie kon ik niet meer sporten alleen wandelen en fietsen net zoals mijn moeder ik had hier niet echt veel moeite mee ik kon niet meer doen dan wat ik kan. Ik was er tevreden mee het ging al weer wat beter. Ook werd er bekend wat mijn zus (1 precies last van had ze heeft namelijk het syndroom van Asperger en vorm van autisme. Mijn ouders waren opgelucht dat ze eindelijk een antwoord op hun vraag hebben gekregen hier konden ze juist hulp voor in roepen en meer rekening mee houden. Ze zijn wel altijd boos geweest dat school altijd zeiden dat er niks mee was maar op het laatste oudergesprek zeiden dat er toch wel iets mee is. Mijn zus kreeg begeleiding en het ging met kleine stapjes vooruit alleen door al dezelfde problemen heeft mijn broer en moeder het niet kunnen los kunnen laten. Mijn moeder was vaak depressief en verdrietig net als mijn broer. Mijn vader had er wel veel moeite mee maar verborg het meer en ik had er wel veel last van gehad maar ik vocht om juist leuke en goede dingen te denken.

16- heden

Het ging langzaam beter met mijn ouders, zus en broer. Mijn moeder moest toch vaak huilen om de problemen uit haar gezin en ons gezin ik steunde haar altijd en zei altijd dat ze moet kijken wat we allemaal hebben bereikt en het steeds beter ging met ons.

Ik kreeg op een late leeftijd (17) mijn eerste baantje ik was wel heel bang en verlegen omdat ik juist bang was voor de buitenwereld en zeker omdat ik niet mooi en slim was. Toch werd ik meer zelfverzekerder over mezelf ik kon mijn uiterlijk niet echt veranderen maar ik moest hier maar mee leven.




Ik ben misschien geen mooi meisje dat geef ik toe maar ik hou van mijn innerlijk ik ben door deze issues sterker geworden, ik schaam me niet meer voor mezelf ik ben sterker geworden door deze problemen het gaat nu ook heel veel beter met mijn zus en mijn ouders mijn broer heeft een depressie opgelopen door deze dingen maar ik heb het meer laten rusten ik kan het verleden niet veranderen hoe vaak ik dat ook heb gewild het enige wat ik kan doen is het laten los laten en leren van deze dingen. Ik ben ook geen vriendinnen meer met Tammi maar ik heb genoeg andere leuke vrienden de meeste zien mij als een hele leuke positieve maar ook een gekke meid. Ik weet dat ik bij mijn vrienden heel raar ben maar ik hou echt zielsveel van hun. En het gebeuren van mijn knie vergeet ik regelmatig zelf nog
Ik ben niet perfect maar niemand is dat ik hou zielsveel van mijn familie ook al hebben we het vaak nog moeilijk ik kijk altijd naar de positieve dingen ik zeg altijd kijk eens wat we bereikt heb. Van een bange meisje van een beschermde wereld is pas begonnen met het leven in het buitenwereld. En als ik kijk dat ik van een school afkom waar mensen met een ernstige handicap zitten dat ik volgend jaar begin met mijn studie Medewerker Maatschappelijk Zorg niv. 3 ik mag zelf misschien overstappen naar niv. 4 .

Dus als je leven tegen zit kijk naar de dingen die jij hebt bereikt en weet er zijn altijd mensen die van je houden!