My story.

Alles bij elkaar. Het word gewoon te veel. Ik kan dit echt niet hebben.

Mijn beste vriendin heeft een nichtje dat ernstig ziek was. Ze was gehandicapt en is nu overleden. Ze heeft gevochten maar ze kon het niet. Ik hoop dat het goed gaat met haar in de hemel. Ik vind het zo moeilijk om haar zo te zien. Ze is op vakantie en heeft er niet eens bij kunnen zijn. Ze hadden al wel afscheid genomen maarja wat is dat nou als je er op het laatste moment niet voor haar kan zijn. Ik vind het zo moeilijk om er voor haar te zijn.

Mijn beste vriend heeft een opa die op sterven ligt. Hij was een tijd terug al ernstig ziek maar het leek beter te gaan. Nou sinds gister gaat het weer een stuk minder. Jay zegt dat het echt niet om aan te zien is. Ik heb sinds een paar uur terug niks meer van hem gehoord. Ik ben bang dat het klaar is. Ik probeer hem te troosten maar het is zo moeilijk. Ik kan er echt niet tegen om hem pijn te zien hebben. Het doet mij ook pijn. Hij is iemand die altijd positief is en overal om lacht. Ik kan er niet tegen om hem zo te zien.

Nou ben ik toevallig gister nog bij het graf van mijn eigen oma geweest. Ik heb dit nooit aan iemand verteld maar ik ga het nu doen. Mijn oma is een lange tijd meer mijn moeder geweest dan mijn eigen moeder was. Ik was meer bij haar dan thuis. Ik voelde me in haar huis ook meer thuis dan in mijn eigen huis. Ik kon met haar praten. Met haar lachen. Met haar huilen. Ik hou van haar. Ik mis haar nog steeds. Elke dag. Ik kan het huis waar ze in woonde toen ik klein was nog steeds voor me zien. Ook al was ik toen zo jong dat ik me dat niet hoor te kunnen herinneren. Ik zou het zo kunnen tekenen. Elk detail. Ook haar flatje waar ze woonde toen mijn opa was overleden. Toen ze ziek werd wist ik zeker dat ze het aan kon. Want mijn oma kon alles. Ze was zo sterk. Ze werd beter maar een tijdje later ging het weer minder met haar. Ze zei tegen me dat ze gevochten had en dat ze altijd van me zou houden. Dat ik een heel bijzonder meisje was. Dit is nu al 6 jaar geleden. Ik was toen 10. Ik kan het nog steeds zo voor me zien. Hoe ze in de stoel zat en dat tegen me zei. Ik zal het nooit vergeten. Na dat moment ging het heel snel. Ze moest naar het ziekenhuis en is op het laatst nog verplaatst naar het verpleeghuis waar ze werkte. Ik vond het zo moeilijk om haar te zien. Ik mis haar nog steeds. Elke dag. En ik zal haar ook altijd blijven missen. Ik wou dat ik wat meer tijd met haar had. Dat ze had zien opgroeien en trots op me zou kunnen zijn.

Ik ga vrijdag op vakantie. 4 weken weg. Zonder internet of iets. Ik kan dus weinig met vrienden praten. Ik heb morgen een afspraak met de pedagoog. Ik wil zo graag dat iemand me gerust stelt. Dat het goed komt. Maar dat gaat niet. Mijn beste vrienden zitten zelf in de problemen. En ik zal ze helpen. Want ze zijn mijn beste vrienden en die laat ik niet vallen. Ik ben er voor ze. Ook al wil ik zelf zo graag getroost worden.

x