je leek zo groot,
en nu zo klein,
dit komt alleen maar door de ziekte,
en bijna de dood.
je gaat nu je haartjes verliezen,
door die chemokuren,
je moet er nog zo lang liggen,
in het ziekenhuis, nog heel veel uren
je ligt er nu net 2 dagen,
je moet minimaal 6 weken,
er leek niks aan de hand
tot die ene dag, toen werd het gebleken.
je hebt de ziekte,
je moet door die tijd,
en doordat je blijft vechten,
krijg je nooit spijt
het is gewoon een klote ziekte,
niemand had het verwacht,
dat net jij het had,
jij, dat meisje dat zo lief lacht.
nu ineens is die lach verdwenen,
tranen rollen van je wangen,
vallen op je bed,
ik zou willen, dat ik ze voor je op kon vangen.
ik ben er voor je,
ookal ben je niet dicht bij mij,
als je weer wat beter bent,
wordt je hopelijk weer het oude meisje, zo vrolijk en blij