Naar Utrecht

Als je een abonnement hebt, staat de keuze op welke manier te reizen eigenlijk bij voorbaat al vast.
Alleen het tijdstip van vertrek moet je nog bedenken.
Nu ben ik niet zo van ergens in de middag al rondhangen bij de concertzaal, dus leek me aan het begin van de avond vertrekken vroeg zat.
Eerste verrassing: een ander vertrekspoor.
De reisplanner was in elk geval optimistisch; het zou rustig zijn.
Nou vergeet het maar, het perron was nu niet bepaald bevolkt met een handvol mensen.
Als je dan vervolgens je trein ziet binnenrollen en die aardig vol ziet zitten, zie je het scenario al voor je...
Wat je dan niet kunt zien, is uit welke richting die trein komt, deze kwam waarschijnlijk uit Utrecht, want iedereen stapte uit.
Dan is er dus genoeg ruimte voor iedereen, ook omdat dit een zeswagenstel dubbeldekker was.
Alleen liet het vertrek op zich wachten en de reden waarom werd ons al snel medegedeeld; er was nog geen conducteur beschikbaar en ze wisten niet hoe lang dat zou duren.
Te lang blijkbaar, want iets van vijf minuten erna werd omgeroepen dat de trein opgeheven zou worden.
Nou, dan de volgende maar nemen.
Die vertrok wel van het gebruikelijke spoor en op de CTA (kudos als je weet wat dat betekent zonder opzoeken) stond dat het een vierwagenstel zou zijn.
Hierboven schreef ik al over een bepaald scenario en nu was het dus prijs, want dat stel zat al aardig vol, er stapten maar weinig mensen uit en dan moeten er dus mensen van een opgeheven trein bij, plus zij die later arriveerden.
Dat werd dus iets van drie mensen per vierkante meter.
Wat bijzonder blijft: als er gefloten is en de deuren sluiten, dat er toch mensen zijn (laatkomers) die proberen de deuren weer open te krijgen door op de knop aan de buitenkant te blijven drukken...

Jammer, maar helaas en daar gingen we, met nog drie tussenstops voordat we in Utrecht zouden arriveren.
De mensen die op die stopplaatsen stonden te wachten, hebben uiteindelijk kans gezien om in te stappen, maar een fiets meenemen. nee dat ging echt niet meer.

Je kunt je wel voorstellen wat voor een opluchting het was toen we eindelijk in Utrecht waren...