Negeren
Volgens mij besta ik niet. Of iedereen dóet of ik niet besta.
Mn vader vindt het heel logisch om zomaar mijn telefoon op te eisen omdat hij die van hem kwijt is. Fijn, maar breng hem dan ook weer terug.
Mn moeder vindt het heel normaal om niet meer te vragen of ik écht geen toetje meer wil.
Ook kan het haar weinig schelen wat ik vind, ze komt nooit eens vragen aan mij hoe het was op school (of thuis, aangezien ik daar meer ben dan op school), hoe het gaat op school, hoe dingen gingen. NEE het draait allemaal om mn zusje. Want ja; zij is nogal stressgevoelig, en ik ga mn gangetje toch wel. Dus waarom doen of ik besta? Ik zelf zie de reden er ook niet van in nee.
En dan toch raar opkijken dat ík in therapie wilde. IK die nooit wat heeft, met wie het altijd goed gaat, dat kan toch niet? Robin die altijd zo goed gaat en lekker rustig doet, die al 3 jaar geen zin meer heeft in haar leven, dat BESTAAT toch niet?
NOU WEL DUS. Ik heb het jullie gezegd, maar waarom luisteren jullie niet naar me? Ben ik niet boeiend genoeg, denken jullie dan écht dat het altijd wel goedkomt met me? Vinden jullie het niet een beetje raar dat ik nooit zin heb om bij jullie beneden te zitten? ZIJN JULLIE VERDOMME BLIND OFZO!?
Al zolang ik me kan herinneren draait het hier om mn zusje, vanaf de seconde dat ze geboren is. Te vroeg geboren, in de coufeuse, altijd last van exceem. En Robin heeft niks. Robin moet zichzelf maar zien te helpen, Robin moet zichzelf maar zien te vermaken. Robin mag niet zeuren, niet verdrietig zijn, schreeuwen en boos zijn. Want zo is Robin toch helemaal niet?
En nog vragen jullie je af waarom ik me zo eenzaam voel, waarom ik gewoon geen zin meer heb om hier te blijven wonen.
Is het dan zo niet vanzelfsprekend dat ik er ook ben? Dat ik ook wel eens gezellig met iemand wil praten? Dat ik het af en toe ook moeilijk heb?
Kennelijk, anders waren jullie er wel.
~purity, vrouw, 37 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende