Nergens aan denken.

ik probeer t echt. heb net allerlei lekkere dingen bij AH gekocht want ik moet echt eten, maar het is onmogelijk om er van te genieten. ik heb net met dr gepraat, gewoon over hoe t nu gaat en wat er moet gebeuren, maar toch als je ophangt, blijf je met dat zeurende, knagende, ellendige gevoel zitten. Terwijl het wel heel lekker is om gewoon met dr te praten.

wat een gezeik zeg dit allemaal, waarom kan ik niet gewoon net als haar denken van nou t si zo, we hebben t gedaan en nu moeten we doorzetten, maar zo denk ik niet, vooral omdat het niet is WE hebben het gedaan maar het is ZIJ heeft het gedaan.

ik wil alles doen om hiervanaf te komen, echt alles... als het betekend dat ik een arm moet amputeren, of zelfs iemand anders aanwijzen om beide benen te amputeren dan deed ik het, dan deed ik het in 4 minuten.
schijt aan, ik ben weer effe van die ellende af, ik ben weer effe rustig, mijn hoofd is weer even stil...

ik moet mezelf echt overal toe zetten, alles is teveel moeite, als ik niet echt mezelf ophijs dan blijf ik niets doen, zelfs op mn werk.

ze gaat morgen bij de hypotheekshop kijken, vragen wat ze allemaal moet regelen, en maandag gaat ze de scheiding aanvragen. en als ik eerlijk ben, ik wil het echt niet, maar we zijn nu toch al uit elkaar, dus laat het alsjeblieft zo snel mogelijk geregeld zijn, laat dit achter de rug zijn, ik zal waarschijnlijk weer janken, weer een angstaanval krijgen, en weet ik veel wat nog meer, maar dan is t achter de rug, misschien dat het helpt als alles officieel is.

als het zover is dat ik dan misschien vrede ermee kan hebben, ik akn t me echt niet voorstellen, ik kan het me ECHT niet voorstellen.

stappen zetten, het is moeilijk en kut en hard en weet ik veel welke kutdingen je het kan noemen. maar hier naar mn moeder toe is de eerste. ik word nog steeds bang en eenzaam wakker maar als ik dan uit me bed kom en naar beneden loop zit daar mijn moeder, en die zie ik ook maar 3 minuten, maar het is geen leeg huis.

ik wil gewoon een keer om 21.00 me bed inkruipen en pas de volgende dag 12.00 wakker worden, of desnoods 2 dagen slapen, als ik maar slaap en er niet aan denk. als ik maar door kan gaan met EEN leven, maakt me niet uit hoe dat leven is. als ik me maar gewoon voel. nergens mee zit en even ontspannen kan. even nergens aan denken.