New; Lost boy

Gister zou ik de vriendin van mijn beste vriend helpen verhuizen. Eerder werd dat tijdens een gezellige avond in Lathum al geopperd, toen het even uit was heb ik het serieus voorgesteld. Gewoon, om haar te laten zien dat ze vrienden had gemaakt. Inmiddels is het gelukkig al weer aan. Ik moest eerst naar haar oude adres komen, het zelfde huis als waar Triggerboy woont. Toen wist ik nog niet dat hij zou meehelpen met verhuizen. Ik had het natuurlijk kunnen verwachten.
Het zou de ultieme test zijn. Was ik zo ver? Na alle tegenslagen laatste maanden, was ik instaat om echt mensen buiten te sluiten? Ik was in staat om hem emotioneel los te laten.

Ik denk dat hij niet bewust door had dat hij bepaalde aandacht niet meer krijgt, maar onbewust maakte het verschil. Eerder, gedroeg hij zich als een verwend kind, wist wat hij kon krijgen en gedroeg zich egocentrisch. Nu, was hij aanhankelijk en vragend. Ik ging er niet op in, en dat maakte hem aardiger en toegankelijker.

Hier en daar heb ik wat naar hem uitgehaald, opvallend maar stille opmerkingen. Hij ving ze perfect op, zoals ik dat van hem ken. Hij vindt het net vervelend genoeg dat het hem wat doet. Hij vroeg mij mee om bier te gaan drinken. Perfect. Dit is de verhouding die er moet zijn. Ik geef hem constant minder aandacht dan hij zou willen en ik heb hem precies waar ik hem hebben wil. Dit is een kwestie van volhouden, en dan, binnenkort, kan ik tegen hem zijn wat nodig is.

De spullen waren verhuist, de kamer was ingericht, we gingen naar de oude locatie terug. Op zijn kamer zitten. Mijn beste vriend en z'n vriendin zaten samen te neuzelen, dus ik zat met Triggerboy op zijn bed, as Always.
Zondag met Lubach.

Bier, eten, snoep, taxi. Vage shit.
Het stel ging weg. Te laat, toen ze al bijna buiten stonden besefte ik dat ik in een moeilijke positie werd gezet. Mee weg gaan en laten zien dat ik het allemaal nog steeds niet onder controle heb, of blijven. Met gevaar voor eigen leven op wat de gesprekken voor onderwerpen zouden bieden, als er een gesprek zou komen.

Van alle woorden die ik hem ooit heb horen zeggen, en dat zijn er relatief heel erg veel, waren zijn woorden inhoudelijk het mooist van allemaal. Voor we het wisten was het 2 uur. Het was geen gesprek met persoonlijke aanval, ik voelde de behoefte ook niet. Ik leerde hem kennen, hij mij. Zijn egoïstische houding was weg. Hij was gewoon neutraal. Emotioneel op een nulniveau. Het was geen gesprek vanuit de goedheid van ons hart en liefde en leed delen en om elkaar geven. Dat doen we niet. Ik zou niet snel huilen bij iemand, bij hem zou ik nooit een traan laten.
So on, so on.

Op het laatst, vanwege een instabiele thuissituatie en het nu steeds meer met regelmaat op andere adressen moeten overnachten, bood hij mij een slaapplek aan. Niet één keer, maar vaker en gemeend. Ik ga er niet op in, het is beter zo.

Abrupt moest ik weg, hij gaf aan dat niet leuk te vinden. Ik kan wel eerlijk zijn over wat ik van die reactie vind, maar ik mag er niets van vinden van mezelf dus ik schrijf het ook niet op. Maar nu, zijn huidig pseudo is nu niet helemaal maar correct, aangezien ik mijn emotionele toestand onder controle heb. Hij krijgt een nieuwe naam. Lost boy, omdat hij dat is, voor mij, voor de wereld.

Lang verhaal kort; ik begin de grootste en meest pijnlijke uitdaging onder controle te krijgen. De emotionele schimmen van pijn, ooit gebonden, laten langzaam los.

Emotionele hoogbegaafdheid is buitengewoon geschikt voor vicieuze cirkels...