New York deel 1

Jaja jetlaghoofd, wat wil je na 7 uur verkrampt in een vliegtuig zitten en elke keer dat je wilt slapen je nek zo pijnlijk oprekt dat je toch weer wakker schrikt.

Ten eerste: IK BEN INGELOOT, AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH Wauw

Ten tweede: New York was een rampvakantie die goed afliep.

Ten derde: Mijn barcelonaverhaal komt na New York

New York.
Na stressvol alles thuis in de was te gooien na Barcelona en daarna weer half nat in de tas te proppen stond ik op het vliegveld met de rest van de fam. Vlak voor de douane er natuurlijk nog achter komen dat je flesje water nog vol is, dus stonden we daar met zijn 4en dat flesje naar binnen te gieten. Om erachter te komen dat bij de gate zelf geen wc was. Kreun.
Keurig door de douane, nog een keer door de douane, nog een keer mijn tas laten checken en mijn schoenen. Een gesprek met een mevrouw die wou weten wie er wat in mijn koffer had gestopt en waarom en of er een bom in zat.
"Euh? Nee"

Willen we het vliegveld in stappen, nog één hindernis namelijk de incheckkaarten geven en je paspoort.
Daar begon de ellende. Namelijk dat die rotamerikanen zo paranoia zijn geworden sinds 9-11 dat elk kind (baby's included) een eigen paspoort moet hebben en niet zoals in NL tot 16 jaar bij de ouders in mag staan. Die achterlijke Bush denkt zeker dat ze tegenwoordig zelfs een baby kunnen overtuigen zelfmood te plegen voor het hogere doel omdat hij bij zijn moeder in het paspoort staat en dus minder makkelijk te traceren is. Lullig denk je dan, maarja, dat fiksen we wel na onze trip.
Nou niet dus, we mochten de vlucht niet in, basta.
"Maar, euh, dan missen we onze vlucht!!!!"
Ja sorry meneer maar het is niet anders, nou dahag.

We moesten een noodpaspoort aanvragen en de vlucht van die avond proberen te halen. Mijn ouders + zusje sjeezen alvast naar de marine om daar dat noodpaspoort aan te vragen, en ik blijf daar rondhangen om tickets terug te krijgen en blabla. Sta ik daar, hoor ik een vrouw zeggen dat onze bagage kwijt is. KWIJT?!?!
SORRY?!
Tja lullig maarja, ze zouden hem wel vinden en ik werd weg gesjoejoed. Mijn zusje kon alleen haar paspoort krijgen bleek als we al een nieuwe vlucht hadden geboekt. Helaas voor ons was de volgende vlucht (de avondvlucht) vol. GODVERDOMME. Dat kan er ook nog wel bij.
Besides kostte het ons wel 4 nieuwe tickets want die andere gelden gewoon niet meer dus moesten we alles opnieuw betalen. Dat was wel even slikken, mijn ouders wisten niet eens of ze dat er ook nog wel bij op konden hoesten. Van het kastje naar de muur gestuurd worden was helemaal op ons van toepassing. Iedereen zei wat anders en garantie kregen we niet. We stonden op de wachtlijst van de avondvlucht, en mijn zusje had haar noodpaspoort. Godzijdank stond ze dus nog bij beide ouders in het paspoort, want er was ook een gezin dat naar Amerika wou waarvan hun zoon maar in één paspoort stond, en dat was niet genoeg. Ze moesten terug naar hun gemeente en daar maandag (het was toen vrijdag hè naar het gemeentebureau om een paspoort te regelen. Die man helemaal verontwaardigd: Maar ik ben ECHT zijn vader!!!

De avondvlucht, zaten we daar weer uren bij de gate, weer door tig douanes en gesprekjes (weer ons waterflesje leegzuipen voor het leven). En toen was er weer geen plek voor ons. Ze zaten vol. Ook wel grappig om te weten, op elke vlucht boeken ze dus 10% over, omdat ze ervan uitgaan dat er altijd 10% afvalt. Nou deze vlucht had kennelijk geen afvallers, want er waren mensen die dus gewoon hun ticket hadden, maar geen plek in het vliegtuig omdat het vol zat!! Kapot lullig ook.
De vlucht niet gehaald, en ondertussen al de godganse dag op schiphol. Echt pischagerijnig moesten we weer onze vlucht omchecken, en weer onze bagage ergens anders heen zien te lootsen, ookal wisten ze niet waar hij was. Daarna boekte we een hotel bij schiphol om daar maar de nacht door te brengen (zonder bagage) en met een kit van het vliegveld met tandpasta voor eenmalig gebruik en dat soort zooi.

YES, we zitten in het vliegtuig. Beetje jammer alleen dat het een andere maatschappij was met een lelijk vliegtuig en smerige stoelen en smerige mensen die naar smerige dingen roken en geen tv en geen goed eten, en wel een 8 uur durende vlucht.
Het goede nieuws, iemand van de duizend mensen die we hebben gesproken heeft ons onwijs gematst doordat we de tickets niet hoefde te betalen. Alleen wie te bedanken?
Ohja ons reisbureau had dus nog gemaild EN gebeld met ons hotel in New York zodat onze reservering zou blijven staan. Goede grap.

Op Newark(vliegveld) aangekomen lopen we naar weer tig vragen te hebben beantwoord over reden van ons bezoek door naar de afdeling Lost en Found ipv naar de bagageband, omdat ons vlak voor ons vertrek in Amsterdam werd gezegt dat onze bagage niet in schiphol was zoals wij 24 uur lang dachten, maar vrolijk met het eerste vliegtuig naar New York was gegaan, naar het vliegveld JFK. Bij de Lost en Found afdeling zouden wij dan dat kleine obstakel op kunnen lossen door hun te vragen JFK te bellen.
Klinkt makkelijk.
Was het niet.

Newark beweerde dat onze bagage helemaal niet in JFK stond, maar nogsteeds in Amsterdam, dus we werden naar huis gestuurd. Zij hadden een oproepje geplaatst of Amsterdam onze bagage na wilde sturen. Bellen wij later zelf met KLM, zeggen die: neehoor mevrouw, uw bagage staat op JFK.
Newark zegt weer: Nee dat kan niet want uw bagage staat nergens in het systeem.
KLM: Uw bagage MOET in JFK zijn want wij hebben het iig niet.

Oh

IK WIL MIJN KLEREN, NU.

Dit gezeik duurde tot woensdag notabene!! Toen wist een vriendelijk meisje ons te melden dat wij simpelweg verkeerd waren doorverbonden omdat we bij nationale vluchten zaten ipv bij internationale vluchten, dat onze bagage op JFK stond, en dan hij er die avond zou zijn. Voor een keertje kregen ze gelijk.
Ik heb letterlijk mijn schone onderbroeken geknuffeld.