[Nick] 6. Avondwake

Gisteravond was de avondwake van Nick. We hadden met ons team op tijd voor de kerk afgesproken omdat we al verwachtten dat het druk zou worden. Om 19.00u zou de mis beginnen en om 18.15u stonden we als team dan ook compleet en klaar voor de kerk. Een kleine kerk die zich een meter of twintig van Nick's huis af ligt. De kerk waar Nick gedoopt is, de communie heeft gedaan en het vormsel heeft ontvangen. Klein maar knus.

We liepen naar binnen en hadden dus allemaal een zitplaats. Al gauw begon de kerk vol te stromen, er kwam geen einde aan. Nadat alle zitplaatsen bezet waren zochten mensen een staanplaats. Het hele gangpad stond vol mensen, ik denk dat het gros van de staande mensen niets gezien heeft. In de tussentijd waren de familie en vrienden van Nick al binnen gekomen en hadden plaats genomen.

Toen iedereen zat (en stond) startte de muziek: Celine Dion - My heart will go on. Een prachtig nummer, al helemaal op dat moment en in die situatie. De 'voorganger', zo noemde de pastoor zich, begon de mis. Het was het gewoonlijke praatje om het even onbeschoft te zeggen. Het was een persoonlijke tekst over Nick, maar concreet kan ik geen dingen meer noemen.
Wat meer indruk maakte was de muziek. Het tweede nummer wat gespeeld werd was een prachtig nummer dat ik niet herkende. Ik moet er nog even achter zien te komen hoe dat heette. De meneer die de muziek regelde snapte de apparatuur niet helemaal waardoor hij 1 à 2 minuten erover deed om dat nummer te zetten. In de tussentijd werd het begin van het eerste nummer verschillende malen opgezet om het vervolgens gauw weer af te zetten. Slordig, maar nog niet eens storend.
Frappant aan de situatie was (vertelde de vriendin van een goede vriend van Nick) dat het tweede nummer een liedje was dat Nick heel mooi had gevonden. Hij had het eigenlijk alleen niet op zijn begrafenis willen hebben, te verdrietig begreep ik. De kerk wilde echter wel dat dat nummer afgespeeld zou worden (ik weet niet exact hoe het zat). Er werd dus al gegrapt dat Nick dat nummer niet op wilde hebben op dat moment en dat het afspelen daarom zo moeizaam verliep.

De mis werd vervolgd waarbij stukjes over Nick werden verteld, kaarsen werden aangestoken en rozen in een vaas werden gezet. De nummers die ook nog afgespeeld werden: Boyzone - No matter what, Ronan Keating - When you say nothing at all, Rob de Nijst - Banger Hart en als afsluiting Marco Borsato met De Bestemming. Na dit laatste nummer werd er een applaus ingezet. Eén woord: KIPPENVEL. Wat was dat prachtig, een overvolle kerk waar iedereen applaudisseert. Daar kan niets tegenop.

Na de mis had men nog de kans om persoonlijk afscheid te nemen van Nick. Hij lag thuis op zijn kamer. De rij liep vanaf de trap, door de kamer, door de voordeur tot aan de straat buiten. Nick lag er in mijn ogen er heel mooi bij, zoals hij was voordat hij ziek werd. De meningen waren hierover verdeeld, maar dat is een ander verhaal... Hij lag er met de volleybal die wij als team hebben geschonken, zijn o-zo belangrijke mobiel en met zijn laptop.

Toen ik weer buiten stond kwamen de mensen een voor een naar buiten. Gebroken. De mensen van mijn volleybalclub kwamen stuk voor stuk met betraande gezichten naar buiten gelopen. Pijnlijk om te zien, maar wel heel erg puur. Er heerste nog steeds onbegrip en machteloosheid en ik denk dat op dat moment het besef bij veel mensen kwam. Daar kun je op dat moment ook niet omheen.

Om de avond af te sluiten zijn we naar de Dragonder gegaan, nog een biertje op Nick drinken. Na praten over de mis en vanzelf ga je het dan over vroeger hebben. Later op de avond kwamen de vrienden en vriendinnen van Nick ook binnen. De meeste van hen heb ik gesproken en we hebben het ook over mijn verhalen gehad die ik in stilte geschreven heb. Ik kreeg er fijne reacties op, en op die manier viel er ook een last van mijn schouders. Fijn was dat.

Vandaag was de crematie zelf. Hier schrijf ik later over... Om een tipje van de sluiter te lichten: mooiste en emotioneelste mis van mijn leven.