[Nick] 7. Laatste afscheid

Gisteren was het zo ver, het definitieve afscheid van Nick. Het is klote dat de tijd langzaam maar zeker verder tikt, want afgelopen zondag leek dat moment nog heel erg ver weg. En nu, nu is het al bijna voorbij.

We verzamelden om half 10 voor de sporthal. De plek waar we normaal ook verzamelen als we een wedstrijd hebben. Een kleine complicatie in de communicatie tussen Lennart en Stefan, maar dat deerde verder niet zo veel. Ik reed met Toon, Stefan en Lennart naar Nijmegen, naar het crematorium om daar te verzamelen met nog andere clubgenoten.
Ondanks de kleine communicatiefout tussen Stefan en Lennart waren we er nog als een van de eersten. Toen ook mijn andere teamgenoten aanwezig waren konden we naar binnen. Wederom even in het bezoekersregister schrijven. Net als de dag ervoor stonden de giftenmanden van Stichting Ambulance Wens en Stichting Daniëlle er weer waar gelukkig ook genoeg in gedoneerd werd. We verzamelden samen met de andere aanwezigen in een grote ruimte die te klein was voor alle mensen.
Toen we er al een tijdje stonden kwam Magiel naar me toe met een sjaal van de “Roze Vogols”, deze wilden we nog schenken aan de ouders van Nick. Ik zocht de vrienden van Nick op, die in een aparte kamer zaten, om aan hen de sjaal te overhandigen. Gelukkig werd de sjaal hartelijk ontvangen en kon ik de jongens weer alleen laten. Toen ik terug liep naar de ruimte werden plotseling de deuren naar de zaal geopend. Mijn team en clubgenoten stonden aan de andere kant van de ruimte, dus ik probeerde zo diagonaal mogelijk over te steken om nog enigszins bij hen in de buurt te komen. Dat lukte en samen met Mark en Tom kwamen we op een bank terecht. Helaas moesten er wederom mensen staan door de drukte. In de zaal hing een wit scherm waar de foto van Nick op werd geprojecteerd.

De mis startte toen de woordvoerster ons vroeg om op te staan. Infinity van DJ Tiësto werd opgezet en een rilling liep over mijn rug, “wat mooi” dacht ik. Ik wist al hoe een deel van de mis er uit zo komen te zien qua muziek, dit vertelden Bram en Luuk mij de avond ervoor na de avondwake al.
De deuren gingen open en daar kwamen de tien vrienden van Nick aangelopen met in hun midden de kist. De kist werd vooraan neergezet en de vrienden zochten ook hun plaats op. De woordvoerster begon weer te vertellen en vroeg daarna of een vriendin van de familie naar voren wilde komen. Ik kende de vrouw niet, maar ze vertelde een 15/20 minuten over Nick. Een prachtig verhaal over Nick vanaf zijn eerste dag tot aan zijn laatste dag, heel erg mooi. Haar verhaal werd afgesloten met het nummer Bird of Paradise, de eerste tranen werden weggeveegd…
Ik weet de volgorde van de mis en de liedjes niet exact meer, maar ik denk dat daarna de woordvoerster weer begon te vertellen. Het was niet zo’n stumpert als de ‘voorganger’ de dag ervoor bij de avondwake. Ze vertelde formeel maar mooi en ook zij moest zich af en toe herpakken nadat je een trilling in haar stem hoorde. Haar praatje werd opgevolgd door If tomorrow never comes van Ronan Keating. Bij de avondwake werden Boyzone en Ronan Keating al een keer afgespeeld maar deze keer greep het me echt. Terwijl het nummer afgespeeld werd kwamen er foto’s voorbij van zijn jeugd tot aan zijn laatste dagen. Terwijl de muziek door de zaal heen klonk staken de vrienden en vriendinnen ('zijn meiden' allemaal een kaars aan. Eén voor elk jaar dat Nick geleefd heeft.

Ik geloof dat het daarna aan de vriendengroep van Nick was om een praatje te houden. Met tien man sterk kwamen ze voor aan de zaal staan. Nick E. was degene die namens de groep het woord mocht voeren. Uit zijn hoofd vertelde hij het hele verhaal wat ze samen hadden samengesteld, hij keek alleen maar naar beneden wat begrijpelijk was. Hij vertelde ook dat hij en Nick samen naar Boxmeer waren geweest om naar de Jan Linders te gaan. Nick had een goede dag gehad en wilden gaan barbecueën en ze wilden dus vlees gaan halen. Nick was daar flauwgevallen en 112 werd gebeld. Toen Nick bij was gekomen waren ze op een bankje tegenover de Jan Linders gaan zetten en Nick E. zei tegen Nick dat ze volgens hem de ambulance hadden gebeld, waarop Nick had gevraagd “hebben ze dat echt gedaan? Daar ga ik niet aan beginnen, ik ga niet naar het ziekenhuis. Hebben ze gebeld, Nick?” “Volgens mij wel” antwoordde Nick E. daar weer op. Op dat moment was de ambulance aan komen rijden en hadden ze elkaar aangekeken. Ze hadden elkaars gedachten kunnen lezen en zijn toen opgesprongen en naar de auto gesprint. Iedereen in de zaal moest lachen en hiermee hadden de vrienden het verhaal ook afgesloten. Het nummer Casanova van Ultimate Kaos klonk daarna door de zaal. Want dat was Nick, een echte casanova. Als ie dat nummer opzette had ie ook altijd Luuk aangekeken en gezegd “Luuk, deze is voor jou!” Met dat beeld voor me begonnen tranen weer te lopen terwijl ik naar de foto’s op het scherm keek die voorbij kwamen.

Jos, de buurman van Nick werd naar voren geroepen. Jos was de buurman en heeft drie zoons die net als hij en zijn vrouw allemaal bij Flamingo’s volleyballen. Kris, de middelste zoon, is een oud-teamgenoot van Nick en mij en zit nu voor stage een halfjaar in Spanje en kan bij al deze gebeurtenissen dus ook niet aanwezig zijn. Vreselijk voor hem, vreselijk als je alleen in het buitenland zit en zoiets gebeurt.
Jos begon ook de vertellen, een verhaal over de vrienden van Nick. De tien mannen werden weer terecht geëerd. Het was een ontroerend stuk over vriendschap, door dik en dun. Jos’ verhaal werd afgesloten met het nummer Hou me vast van Volumia. Aan dat nummer heb ik herinneringen met Nick: een paar jaar geleden toen we net in Heren 2 kwamen hadden we een teambusje. Na elke uitwedstrijd zaten we dan lekker te pilsen met zijn allen. Nick had een telefoon waarvan de luidspreker onbegrensd was, daardoor ging die altijd ontzettend hard en klonk altijd Nick’s muziek door het busje. Eén van de nummers was Hou me vast. En tijdens dat nummer pakten we elkaar dan allemaal vast en blèrden we allemaal ongegeneerd mee. De vloeiende stroom tranen die ik al niet kon bedwingen kreeg toen nog een extra zetje, mijn buikspieren waren onbedwingbaar en mijn neusvleugels klapperden bijna omdat ik mijn ademhaling onder controle probeerde te houden. Ik zal dat moment blijven koesteren.
De woordvoerster ging verder en vroeg de vrienden van Nick om naar voren te komen. Ze hadden zelf een groot deel van de mis zelf in elkaar zet met de ouders en zus van Nick en wisten precies wat er ging komen. Ze verzamelden zich om de kist en Vrienden voor het leven van Jan Smit werd gespeeld terwijl foto’s van Nick met zijn vrienden voorbij kwamen. De mannen die elkaar troostten en elkaar omarmden voor de kist voelden het eind waarschijnlijk ook naderen.

Het moment om definitief afscheid te nemen was daar. Eerst waren degenen die stonden aan de beurt. Eén vloeiende stroom aan mensen kwam voorbij gelopen. Toen wij aan de beurt waren en richting de kist liepen wist ik al lang dat ik nog één keer “hou je taai, maatje” wilde zeggen. De woorden die ik cliché vond worden toen ik nog regelmatig langs ‘m ging.
Dat was het. De crematie was voorbij. We kregen het kaartje waar de foto van Nick voorop stond. Ik opende het kaartje en las het. Geen lap tekst met emotionele zinnen als “we zullen je missen”, nee, veel mooier. Er stonden losse woorden in die Nick kenmerkte of vaak zei.



Deze woorden die Nick stuk voor stuk kenmerkte werden eerder al genoemd door de vriendin van de familie in haar verhaal over Nick. Ik herken de eigenschappen allemaal en de meeste uitspraken ook wel, maar in het bijzonder ‘care’ en ‘ooooh….’. Die kon Nick op een manier zeggen zoals niemand dat zei, hoe vaak anderen en ook ik dat wel eens probeerden. Het was altijd een fail, dat was ook een woord dat Nick gebruikte. En wat vaak achter die ‘ooooh….’ aankwam was een opmerking als ‘Jij bent wel ècht slecht’ of ‘jij zuigt echt’. Als geintje natuurlijk, want zo deden we allemaal naar elkaar. Mark, een teamgenoot, kwam naar me toe en pakte me bij mijn schouder. Mooi dat je als team een echt team bent, dat het niet zomaar een woord is voor een groep. Je steunt elkaar op die momenten, dat is teamsport.

Toen we de overvolle koffiekamer inliepen werd er nog even uitgehuild en nagepraat over de mis die iedereen kennelijk en terecht prachtig vond. Toen ook de vrienden en ouders binnen kwamen lopen heb ik ze allemaal even moeten complimenteren met de mis. De mis die er zo uitzag door hen. En Nick E. heb ik tot twee keer toe respect betuigd hoe hij uit zijn hoofd dat verhaal vertelde zonder ook maar een keer te hoeven snikken. Hoewel hij negen man achter zich had staan deed ie dat alleen. Knap.

Na een halfuurtje heb ik nog één keer de opa’s, oma’s, zus, zwager en ouders sterkte toegewenst en omhelsd om daarna het gebouw te verlaten en het een plekje te gaan geven, langzaam maar zeker.

Morgen staat alleen de minuut stilte vóór onze wedstrijd ons nog te wachten waar zijn ouders ook bij zullen zijn. En pas dan is het klaar. Dan moeten en gaan we verder.